Z parku ma zostać wyłączony teren obok Klasztoru Misjonarzy Oblatów, na Świętym Krzyżu. W zamian w skład Parku mają wejść inne tereny, co realnie ma spowodować zwiększenie jego powierzchni. Na stronach Rządowego Centrum Legislacji opublikowano projekt stosownego rozporządzenia Rady Ministrów, wraz z sygnowanym przez Ministra Klimatu i Środowiska uzasadnieniem (https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12349102/katalog/12802950#12802950, nr RD 162).
Prawniczą inspiracją dla analizy tego przedsięwzięcia legislacyjnego jest część uzasadnienia projektu, w której projektodawca stwierdza, że skoro obszar parku zwiększy się o ok. 62 ha (wyłączenie położonej przy klasztorze działki o pow. 1.35 ha, ale w zamian włączenie działek o łącznej pow. nieco ponad 60 ha), to nie ma zastosowania przepis art. 10 ust. 1a ustawy o ochronie przyrody, zgodnie z którym likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku narodowego następuje wyłącznie w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru. Prima facie argumentacja projektodawców wydaje się zasadna. Obszar Świętokrzyskiego Parku Narodowego nie zostanie przecież zmniejszony ani zlikwidowany, nie ma więc zastosowania art. 10 ust. 1a.
Czytaj też:
Polski Ład: jak trzeba zmienić prawo o parkach narodowych?
Przepis literalnie stanowi o likwidacji lub zmniejszeniu obszaru parku narodowego, gdy tymczasem mamy do czynienia z sytuacja przeciwną, czyli zwiększeniem powierzchni parku. Jeżeli jednak zgodzimy się, że ilość wcale nie musi przechodzić w jakość, to uprawnione staje się pytanie, czy planowane zmiany nie negują odzwierciedlonej w polskim prawie ochrony przyrody koncepcji, zgodnie z którą: 1) park narodowy jest najwyższą w naszym systemie prawnym formą ochrony przyrody, 2) na obszarze parku narodowego ochronie podlega cała przyroda i walory krajobrazowe, 3) niezbędnym warunkiem likwidacji parku lub jego terytorialnego uszczuplenia jest bezpowrotna utrata wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru.
