Po bezpiecznej stronie Bugu. Uchodźcy z Ukrainy znajdują opiekę w Polsce

Jednak ponure echo wojny słychać także w spokojnym Dorohusku. – Całe moje miasto jest zburzone, grasują tam rosyjscy bandyci – mówi Marina, na oko 30-letnia kobieta. Czeka na znajomą, która ma ją zabrać do miasta gdzieś na zachodzie Polski. Mieszkała w Hostomelu, miasteczku w pobliżu Kijowa, gdzie od pierwszych godzin wojny toczyły się walki o miejscowe lotnisko. Marina też przyjechała tu z psem. Wabi się Baks. – A jakże go tam zostawić? – pyta.

Rozmawiam z Mariną na placu przed punktem recepcyjnym dla uchodźców. Tu trafiają przede wszystkim ci, którzy nie mają w Polsce nikogo i szukają noclegu. – Od początku wojny takich osób zgłosiło się tu ponad 600 – mówią mi osoby obsługujące ten punkt, na co dzień pracownicy tutejszego urzędu gminy i ośrodka kultury.

– Registracja diejstwitielno zdies'? – pyta z niedowierzaniem starsza kobieta, nie dowierzając, że miejsce rejestracji uchodźców jest właśnie tutaj. Bo dorohuski punkt recepcyjny mieści się w pięknym XVIII-wiecznym dworku Suchodolskich. Legenda głosi, że pierwotnie był tu zbór ariański, do którego potem dobudowano resztę pomieszczeń. Ośmioboczna wielka sala, w której ponoć kiedyś była ta świątynia, dziś mieści kilkadziesiąt polowych łóżek. Kto chce – może tu zanocować. Jednak dla większości to tylko przystanek na drodze w głąb Polski. Można tu też się posilić i za darmo dostać odzież, środki czystości, a nawet... Biblię. Po ukraińsku oczywiście. Różne potrzebne uchodźcom rzeczy na bieżąco przyjeżdżają z różnych stron.

– Przywieźliśmy świeże kanapki, koce, pieluszki, kaszki błyskawiczne i inne potrzebne rzeczy – mówi Wojciech Sosnowski, naczelnik gabinetu prezydenta Białej Podlaskiej. Otwiera wyładowany pod dach samochód, a jego współpracownicy przenoszą te rzeczy pod namiot. Dary od razu znajdują adresatów. – O, rozmiar w sam raz dla mojego dziecka – cieszy się młoda kobieta, biorąc kilka opakowań pieluszek. Przed dworkiem biegają dzieci. Wojnę zostawiły po drogiej stronie Bugu.