Minimalną wysokość kapitału zakładowego spółki celowej art. 7 ust. 3 ustawy określił na kwotę 2 mln zł, a zatem jest to regulacja odmienna od zasad ogólnych wytyczonych przez k.s.h., który w art. 154 § 1 ustala dolną granicę wysokości kapitału zakładowego spółki z o.o. na 50 tys. zł. Co więcej, jeżeli udziały w spółce celowej będą pokrywane wkładem pieniężnym i aportem, to wkład pieniężny nie może być niższy niż 1 mln zł. Ponieważ ustawa milczy na temat wartości nominalnej udziału, należy przyjąć za art. 154 § 2 k.s.h., że musi ona wynosić co najmniej 50 zł.
W spółce celowej, jak w każdej spółce z udziałem jednostki samorządu terytorialnego, konieczne jest, zgodnie z art. 10a ust. 1 ustawy o gospodarce komunalnej, powołanie rady nadzorczej, i to – wbrew postanowieniom art. 213 § 2 k.s.h. – niezależnie od wysokości kapitału zakładowego i liczby wspólników.
Na podstawie art. 9 ust. 2 i 4 ustawy w związku z art. 215 § 1 k.s.h. w skład rady powołuje się od trzech do pięciu członków zgłoszonych przez marszałka województwa (jedna osoba), wojewodę (jedna osoba) i przez prezydenta miasta (trzy osoby). Wprawdzie ustawa nie wypowiada się w sprawie kwalifikacji osób powoływanych w skład rady nadzorczej spółki celowej, jednak trzeba tu mieć na uwadze postanowienia ustawy o gospodarce komunalnej, w myśl której członkowie rady reprezentujący jednostkę samorządu terytorialnego muszą mieć złożony egzamin w trybie określonym przez przepisy o komercjalizacji i prywatyzacji, czyli obecnie przez rozporządzenie Rady Ministrów z 7 września 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek, w których Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem (DzU nr 198, poz. 2038 ze zm.). Na podstawie rozporządzenia z obowiązku składania egzaminu są zwolnieni jedynie doktorzy nauk prawnych i nauk ekonomicznych, osoby wpisane na listę radców prawnych, adwokatów, biegłych rewidentów lub doradców inwestycyjnych. Oczywiście kandydaci na członków rad nadzorczych muszą również spełniać ogólne wymogi stawiane przez k.s.h. (pełna zdolność do czynności prawnych, niekaralność za określone przestępstwa) oraz nie mogą podlegać ograniczeniom i zakazom pełnienia funkcji we władzach spółek wynikającym w szczególności z ustaw: o komercjalizacji i prywatyzacji oraz o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.
Kadencja członka rady nadzorczej spółki z większościowym udziałem jednostki samorządu terytorialnego, a więc również omawianej tu spółki celowej, trwa – zgodnie z art. 10a ust. 3 ustawy o gospodarce komunalnej – obligatoryjnie trzy lata (inaczej k.s.h., którego art. 216 § 1 pozwala wspólnikom na podanie w umowie spółki okresu, na jaki chcą powołać członków rady).
Zgodnie z ustawą zarząd spółki celowej może liczyć nie więcej niż trzy osoby, przy czym ustawa nie określa, w czyjej gestii leży powołanie członków zarządu. Za art. 10a ust. 6 ustawy o gospodarce komunalnej odnoszącym się do ogółu spółek komunalnych należy przyjąć, że kompetencja ta powinna przysługiwać radzie nadzorczej. Ustawa nie podaje również trybu, w jakim powinno zostać przeprowadzone postępowanie kwalifikacyjne na członka zarządu, wydaje się jednak, że dla zapewnienia jak najwyższego poziomu zarządzania powinna to być forma konkursu (można wysunąć postulat, by posiłkować się tu zasadami obowiązującymi podczas konkursu na stanowisko członka zarządu spółki akcyjnej lub z o.o. powstałej w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego, w której ponad połowa akcji lub udziałów należy do Skarbu Państwa — rozporządzenie Rady Ministrów z 18 marca 2003 r., DzU nr 55, poz. 476).
Ustawa wyłącza stosowanie do członków zarządu i rady nadzorczej spółki celowej przepisów ustawy z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi. Oznacza to możliwość dowolnego kształtowania płac kadry menedżerskiej spółki celowej; prawodawca zastrzegł jedynie, że w wypadku odwołania ze stanowiska członka zarządu i rady nadzorczej odprawa nie może być większa niż wartość jednomiesięcznego wynagrodzenia.
