Na ekspozycję „Tadeusz Kantor Spectra Art Space MASTERS" składają się obrazy, obiekty i rysunki Tadeusza Kantora z kolekcji Anny i Jerzego Staraków, a także ze zbiorów Teresy i Andrzeja Starmachów oraz Lecha Stangreta.
Szkolna ławka z uczniem-manekinem z najgłośniejszego spektaklu Kantora „Umarła klasa" (1975) przypomina o jego autorskim teatrze Cricot 2. A rysunkowe notatki o początkach jego pracy jako scenografa w Starym Teatrze w Krakowie. Dziś do Kantora wracamy najczęściej przez jego oryginalne idee teatralne, wpisane w takie spektakle, jak „Wielopole,
Wielopole" (1980), „Niech szczezną artyści" (1985), „Nigdy już tu nie powrócę" (1988), o których na warszawskiej wystawie mówi także dokumentalny film Krzysztofa Miklaszewskiego.
Pokaz zarazem uzmysławia, że awangardowe eksperymenty w malarstwie były dla artysty równie ważne, bo jak sam głosił: „Musicie mieć tę wielką i niewygodną ambicję; wszystko z czym się zetkniecie zamieniać w dzieło sztuki, całe Wasze życie musi być dziełem sztuki..."
