Wspominam czasem, jak wiele już lat temu – będzie tak ze 20 co najmniej – narzekania na polski system polityczny kończyły się czasami wyrażeniem z dużą dawką pewności przekonania, że wszystko się zmieni, gdy do władzy dojdzie nowe pokolenie. Jak to więc dzisiaj wygląda? Bo przecież to nowe pokolenie, które miało w cudowny sposób odnowić oblicze polskiego życia publicznego, miało już czas dorosnąć.

Przede wszystkim dwaj starsi panowie, którzy toczą ze sobą śmiertelny bój polityczny od dekad, nadal mają się zadziwiająco dobrze i polityka kręci się wokół nich. Przez dwie ostatnie dekady wystarczająco wiele się wydarzyło, że nawet ślepy by dostrzegł, że jeśli w ogóle młodym chce się angażować w politykę w ramach największych sił politycznych, a więc tych, które dotąd miały przemożny wpływ na rządzenie, to na zasadzie selekcji negatywnej. Miało być świeżo, a tymczasem pojawiają się tabuny miernych teczkowych, takich jak Michał Moskal, ten od „piątki dla zwierząt”, albo niezbyt intelektualnie żywotnych karierowiczów, takich jak Adam Andruszkiewicz. Że o innych wielkich młodych nadziejach polskiej polityki z przeszłości – Michale Kamińskim, Adamie Bielanie, Adamie Hofmanie – z litości nie wspomnę.