Czy Tusk łapie wiatr w żagle?

Do niedawna rząd Donalda Tuska był całkowicie bezbarwny. Jedyną jego cechą charakterystyczną był uśmiech i bagatelizowanie problemów. Trudno było wskazać priorytety rządu czy cel polityczny – poza wygraniem następnych wyborów. Kiedy na świecie wybuchł kryzys, też długo zwlekano z przyznaniem, iż i u nas sytuacja jest trudna.

[srodtytul]Wbrew trendom[/srodtytul]

Ale od pewnego momentu premier sprawia wrażenie, jakby złapał drugi oddech i zaczął odnajdywać się w trudnej sytuacji. Początkowo kryzysową sytuację starało się wykorzystać Prawo i Sprawiedliwość, które próbowało pokazać, że to ono jest partią zdolną się zmierzyć z trudnym czasem. Ale na efektowne billboardy z Jarosławem Kaczyńskim i trzema damami PiS szef rządu odpowiedział niedawnym sejmowym przemówieniem i akcją w Brukseli.

Donald Tusk zdecydował, by iść wbrew ogólnoeuropejskim i światowym trendom w walce z kryzysem. Nie uległ powszechnym nawoływaniom o pompowanie pieniędzy w gospodarkę. Decydując się na pilnowanie deficytu i dokonanie cięć w budżecie, na dążenie do wejścia do strefy ERM2, na ogłoszenie, że Polska nie potrzebuje pomocy finansowej, okazał się pierwszy raz od czasu objęcia władzy przywódcą. Politykiem umiejącym iść pod prąd.

Po raz pierwszy sprawiał wrażenie, że ma jakieś poglądy, że skądś się wywodzi, że kieruje się czymś więcej niż słupkami sondażowymi. Oczywiście chciałoby się, żeby był bardziej konsekwentny, by cięcia budżetowe były głębsze, by podjął radykalne działania ułatwiające działalność przedsiębiorcom.

Ale być może w Tusku w końcu zaczyna się budzić polityk mający własny pogląd na świat i umiejący podejmować decyzje.

Ostatnie przemówienie Tuska to pierwsze, w którym mówił o realiach, a nie o marzeniach i cudach. Pierwsze, w którym mówił rzeczy kontrowersyjne.

Tusk wrócił do swoich korzeni jako liberała gospodarczego, człowieka racjonalnie patrzącego na procesy gospodarcze.

To był zupełnie inny lider PO niż ten z kampanii wyborczej, który przekonywał, że można jednocześnie oszczędzać i więcej wydawać, zwłaszcza jak się chwycimy za ręce... Teraz też było o trzymaniu się za ręce, ale w obliczu prawdziwego zagrożenia.

Wreszcie powiedział, że rząd, że przywódca polityczny jest od podejmowania decyzji, a nie od tworzenia uroczej atmosfery. Być może tak mu kazały postąpić wyniki badań marketingowych, ale wszystko jedno. Ważne, że rząd w końcu chce podejmować jakieś decyzje.

Trzeba docenić to, że premier odważył się mówić inaczej niż uwielbiany przez cały świat Barack Obama i wielu europejskich liderów. Mówił trzeźwo, wbrew panującym modom. Wrażenie było tak mocne, że lidera opozycji wywiało z sali sejmowej.

Tusk złapał wiatr w żagle. I nawet jeśli w sprawie euroobligacji przesadził, bo nie był to – z tego, co dziś wiemy – rzeczywisty projekt, tylko pojawiające się spekulacje na temat możliwości stworzenia takiego narzędzia, to jasno zarysował problem – bogata Europa, nasi zamożni sojusznicy, chce bronić swoich gospodarek kosztem naszych. Chce tworzyć protekcjonistyczne narzędzia, które stoją w kompletnej opozycji do wszystkich szczytnych idei Unii Europejskiej. I które – przede wszystkim – są dla nas groźne.

[srodtytul]Europejska ofensywa[/srodtytul]

Potem szef polskiego rządu rozpoczął akcję polityczną. Razem z premierem Czech Mirkiem Topolankiem zorganizował ofensywę, która zaskoczyła naszych zachodnich partnerów. Podjął próby przekonania Angeli Merkel, wbicia klina między Niemcy i Francję i zjednoczenia nowej, biedniejszej części Unii Europejskiej.

Zarzuty Jarosława Kaczyńskiego, że premier nie poparł Węgier proszących o wielkie wsparcie finansowe i tym samym nie tylko nie wykazał solidarności, ale odrzucił szanse na pożyczkę dla naszego kraju, wydają się być nietrafione. Zdają sobie z tego sprawę chyba nawet politycy PiS.

[srodtytul]Cień nadziei[/srodtytul]

Po pierwsze – Węgry nie miały szans na otrzymanie wielkich pieniędzy od Unii. Po drugie – i ważniejsze – walczymy o to, by wreszcie zachodni i światowi inwestorzy zaczęli rozróżniać nasze dwa kraje. By „Financial Times”, „WSJ”, „New York Times” i inne wpływowe gazety nie pisały o będącej w dramatycznych kłopotach Europie Środkowej, tylko inaczej o Węgrzech i Ukrainie, a inaczej o Polsce.