Publicysta zastanawia się gdzie kończy się wolność słowa:

Jedną z moich ulubionych lektur są rozmaite przeprosiny, zamieszczane w gazetach na mocy wyroków sądowych. Najwięcej dotyczy spraw wniesionych przez „Agorę” i „Gazetę” przeciwko ludziom prawicy, którzy ich szkalują, oczerniają, lub – jak chcą inni – tylko korzystają z wolności słowa. Michnikofobia i gazetofobia to już jest cały ruch, przemysł, Michnik-industry, z której nieźle żyje grono publicystów i rzesza internautów. (...) Czy wnosząc sprawę do sadu (np. przeciwko Magdalenie Środzie za nazwanie Misji Specjalnej „programem ubeckim”), ograniczamy wolność słowa? Czy wobec polityków i osób publicznych (takich jak Adam Michnik) wolno więcej, bo pełniąc te role z góry godzą się na większą wolność słowa pod swoim adresem? Co jest wreszcie ważniejsze  – wolność słowa, czy dobro osoby atakowanej, która czuje się szkalowana?

Dalej odpowiada, że oskarżenia powinny być ograniczane:

Jako dziennikarz z ponad 50-letnim stażem, powinienem napisać, że wolność słowa jest najważniejsza. Tymczasem ja nie uważam, że ten konflikt wartości należy rozstrzygać zawsze na rzecz wolności słowa, która bywa nadużywana jako wolność szkalowania. (...) Z przyczyn, których nie sposób tu analizować, następuje coraz większa brutalizacja mediów i życia politycznego, aż do pojedynczych zabójstw i zbiorowych mordów. Bezpodstawne oskarżanie adwersarzy, że są faszystami, bolszewikami, kapepowcami, antysemitami, zaprzańcami, zdrajcami, mordercami, że mają krew na rękach i Bóg wie co – powinno być jakoś hamowane.

Pyta się też, dlaczego broniło się tylko Rymkiewicza: