Ustawa refundacyjna ograniczyła pacjentom dostęp do tańszych leków pochodzących z tzw. importu równoległego. Dzięki temu mechanizmowi klienci aptek mogli do końca 2011 r. kupować np. o 30 proc. taniej importowane antybiotyki czy leki przeciwcukrzycowe.
Firmy farmaceutyczne sprowadzały je do Polski od 2004 r. z innych krajów Unii Europejskiej. Z kolei pacjent mógł kupić z dopłatą NFZ farmaceutyk w aptece, jeśli był tańszy od widniejącego na liście refundacyjnej. Bo leki, które firmy farmaceutyczne sprowadzały z zagranicy na zasadzie importu równoległego, to tańsze zamienniki, mające tę samą substancję co leki znajdujące się na liście refundacyjnej. Była to refundacja ułomna.
Po 1 stycznia tego roku pacjenci przestali korzystać z refundacji ułomnej, gdyż ustawa refundacyjna ograniczyła firmom możliwość szybkiego sprowadzania leków z zagranicy. Teraz, aby NFZ zrefundował medykament pochodzący z importu równoległego, musi on widnieć na liście refundacyjnej.
– Przepisy traktują nas tak jak producentów leków, a w rzeczywistości działamy między producentem a dystrybutorem. W rezultacie aby nasz lek był refundowany, musimy czekać do 180 dni na decyzję ministra zdrowia o objęciu refundacją – zwraca uwagę Sławomir Bernaciak, prezes zarządu firmy InPharm. Zaznacza jednocześnie, że procedura wydawania decyzji powinna być szybsza i trwać do 30 dni, bo firma sprowadza leki zarejestrowane już w innym kraju unijnym.
– Gdy wniosek do ministra składa producent leku, jest zrozumiałe, że organ potrzebuje 180 dni, by stwierdzić np., na jakich warunkach medykament zasługuje na refundację. Importer równoległy natomiast występuje tylko o decyzję refundacyjną na zamiennik, czyli identyczny produkt, którego skuteczność urzędnicy już zweryfikowali. Różnica jest tylko w cenie – mówi Mariusz Kondrat z kancelarii prawno-patentowej.
