Posłowie sportowcy nie lubią sejmowej mównicy

O tę znikomą aktywność chcieliśmy zapytać byłego reprezentanta Polski w piłce nożnej, a dziś posła PO Cezarego Kucharskiego. W obecnej kadencji przemawiał on z mównicy sejmowej zaledwie dwukrotnie i wysłał 13 interpelacji. Kucharski, który nie jest posłem zawodowym i pracuje jako menedżer sportowy, odmówił jednak wyjaśnień. – Nie mam ochoty rozmawiać – uciął. Bardziej rozmowny był polityk PiS Jan Tomaszewski, który może pochwalić się dwiema wypowiedziami i trzema interpelacjami. Jego zdaniem taka aktywność nie ma większego sensu, bo adresaci zapytań i tak zbywają posłów. – To jest robota głupiego. Na interpelację otrzymuję odpowiedzi typu: wszystko w porządku, załatwiamy odmownie – tłumaczy Tomaszewski i dodaje, że zamiast oficjalnych interpelacji woli wystąpienia medialne. – Wolę się wypowiadać w telewizji, spotykać z wyborcami, niż pisać puste pisma – podkreśla. Taka postawa nie podoba się Pietrzyk-Zieniewicz. – Interpelacje nie przekreślają aktywności medialnej. Takie odpowiedzi otrzymują wszyscy obywatele, ale tylko posłowie mają możliwość dalszego działania i składania kolejnych, bardziej precyzyjnych interpelacji – zauważa.

Iwona Guzowska z PO (10 wypowiedzi, 17 interpelacji) tłumaczy z kolei, że interpelacje i wystąpienia nie są miarą pracy posła. – Nie uważam, żeby pisanie interpelacji w każdej sprawie i zapychanie nimi ministerstw było skutecznym sposobem pracy – mówi i dodaje, że sama zabiera głos tylko w sprawach, na których się zna.

W Sejmie są jednak też tacy, którzy głos zabierają niezwykle często. Anna Sobecka (PiS) i Piotr Chmielowski (SLD) napisali w sumie ponad 2 tys. interpelacji, a Bogdan Rzońca (PiS) czy Cezary Olejniczak (SLD) przemawiali po ponad 200 razy. Jak tłumaczą, to dla nich podstawowe instrumenty w pracy parlamentarnej. – Nie poszłam do Sejmu dla zabawy, tylko reprezentować swoich wyborców. Ciągle mi się wydaje, że robię dla nich za mało – wyjaśnia Sobecka. – Te interpelacje pełnią funkcję edukacyjną i mobilizacyjną – wtóruje jej Chmielowski.

Zdaniem Chwedoruka to dobra postawa, nawet jeśli czasem wydaje się, że ta aktywność jest przesadzona. – Dla nauczyciela też lepszy jest uczeń, który zawsze chce zabrać głos, niż ten, który aktywności unika – kwituje politolog.