Szata roślinna, owe przebogate ogrody, parki i lasy, nieprzebrana gama kolorów liści na Górze Trzykrzyskiej, a może jeszcze bardziej architektura wyzwalają zupełnie inne skojarzenia. Wilno jawi się więc czasem jak Toskania, a na pewno kochana Galicja z jej gotykiem, barokiem i klasycyzmem. Podwórka, jakie znam z Krakowa, ale przecież pełne bujniejszej roślinności, bardziej kolorowe, otwarte na słońce. I pomyśleć, że ledwie kilka kilometrów od miasta wieje chłodem z północnych sosnowych borów i straszą przeciągami stare drewniane chaty. A więc Wilno ogrzewa jego historia, uroda jego kultury, frontony kościołów, kopuły, wieżyce i sygnaturki, odświeżone kamienice. Jednak na Zwierzyńcu, gdzie poszedłem się spotkać z Vytautasem Landsbergisem, niczego takiego nie ma. Zwierzyniec to typowa, jeszcze przedwojenna, miejska sypialnia. Rozsypane wzdłuż ulic wille. Nowoczesne apartamentowce. Otwarta przestrzeń, gdzie chłód jest dużo bardziej dotkliwy niż w zakamarkach Starego Miasta.