Zgrzytów, jakich tymczasem nie brakło między oboma państwami, nie oceniam. Szukam nowotestamentowej „belki w oku” własnej wspólnoty. Językowo taką belką, czy raczej pałką, jest rzekoma „ukrainizacja” grożąca Polsce. Końcówka „-acja” może podpowiadać, że dany proces to plan, przez który wrogie siły metodycznie zmieniają nam świat. Jakiś czas jeszcze łudziłem się, że partie straszące „ukrainizacją” nie są wpływowe. Częściej mnie uderzało słowo „wdzięczność”: Ukraina jej nie okazuje, a przecież tak pomogliśmy. Ta liczba mnoga lubi służyć Polakom do samochwalstwa: wszyscy jak jeden mąż walczyliśmy na frontach II wojny światowej, uczyliśmy Francuzów jeść widelcem itede. A wątpię, czy najszczodrzej pomagali ci, co domagają się wdzięczności. Bo prawdziwie ewangeliczny Samarytanin nie wystawia faktury za miłosierdzie. Wystawiając ją Ukraińcom, cofnięto im kredyt, zniweczono wielką szansę psychologiczną i geostrategiczną.

Czytaj więcej

Plus Minus

Tomasz P. Terlikowski: Putin znów zwyciężył w Polsce

Premier i prezydent, a to ich akurat nie różni, zdają się raczej ulegać nastrojom opinii publiczn...

Jesteśmy narodem otwartych serc – stwierdził w sierpniu Karol Nawrocki. W tym samym wystąpieniu opowiedział się za tym, by dłużej czekać z nadawaniem polskiego obywatelstwa i więcej nie przyznawać 800+ niezatrudnionym Ukraińcom – a praktycznie Ukrainkom z dziećmi. Co więcej, w projekt ustawy mówiącej o tym prezydent wpisał też zakaz głoszenia (karalnego tak czy owak) banderyzmu. A przez to naznaczył dzisiejszych uchodźców ukraińskich skojarzeniem z wołyńską masakrą.

Ale zwłaszcza alarmują mnie niektóre publiczne echa tego posunięcia dobiegające z polskiej strony. Słyszę w nich pochwały zbiorowej odpowiedzialności i fałszywe uogólnienia, tak jakby lekcje dwudziestowiecznej historii należało przerobić na nowo. Oto jeden ukraiński dziennikarz z polskim paszportem znieważył prezydenta, więc wszystkim stamtąd trzeba utrudnić zyskanie obywatelstwa. Ktoś jeden pokazał na stadionie czerwono-czarną flagę, więc weźmy się nareszcie za tych banderowców. Jeden aktywista ukraiński naurągał Polakom, więc ukarzmy za niego kilkadziesiąt albo więcej tysięcy potrzebujących i odbierzmy im socjalny przywilej.

Tę ostatnią nowelizację popiera 60 proc. rodaków. Bez jednoznacznych dowodów, że odniosą stąd korzyść inną niż satysfakcja, będę się za nich wstydził. Zasypiam bez obawy, że nocą od uderzenia rakiety zmiażdżą mnie gruzy bloku; budzę się nie jako uchodźca i nie w lęku o bliskich, którzy poszli lub mogą pójść na front. I nadal będę miał poczucie, że nie Ukraińcy, ale ja zaznaję przywileju. Niech naród otwartych serc mi to wybaczy.