Między eurosceptykami przebiegają różne linie podziału. Najostrzejsza między Frontem Narodowym a brytyjską UKIP. Nigel Farage zarzuca Francuzom antysemityzm, więc nie zamierza być z nimi w jednej frakcji. Holender Geert Wilders, choć bardzo proizraelski, takich zastrzeżeń nie żywi. Nie podoba mu się za to, ?że Front odrzuca homomałżeństwa ?– on nową obyczajowość w pełni akceptuje.

W kończącej się kadencji europarlamentu wśród 766 deputowanych było ich zaledwie 33. Najwięcej, bo dziesięcioro z Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa, nieco mniej – ośmioro z włoskiej Ligi Północnej, po jednym z Duńskiej Partii Ludowej, Prawdziwych Finów, Ruchu dla Francji. To członkowie grupy otwarcie eurosceptycznej: Europy Wolności i Demokracji (EFD). Ilu ich będzie teraz,  po kolejnych, ósmych już z rzędu bezpośrednich wyborach do PE? Na pewno o wiele więcej, jak wynika z sondaży opinii publicznej i analiz specjalistów. Najskromniejsze prognozy mówią o 100 mandatach (na 751, bo tyle będzie miał nowy parlament), najbardziej odważne, sformułowane przez think tank OpenEurope, nawet o ponad 200.

Liczby są nieco mylące, bo eurosceptycy nie działają w zwartym szyku. EFD nie jest jedyna. Umiarkowanie eurosceptyczna, 57-osobowa grupa Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (ECR) skupia brytyjskich konserwatystów, polskie PiS i czeską ODS. A troje deputowanych francuskiego Frontu Narodowego ma status niezrzeszonych.