Dla koronnych, litewskich i moskiewskich splecionych koneksjami jak nitki mchu Mirskich byłoby to poniżej godności: XI-wieczny protoplasta Światopełk Izajasławicz, książę połocki, kijowski i turowski, i tak stawiał ich o pięć długości przed nuworyszami w rodzaju Rurykowiczów czy Jagiellonów.
Dymitr Światopełk, czterdziesty któryś z rodu, syn liberalnego ministra spraw wewnętrznych Rosji w roku 1905, broni się przed ennui, jak może: pisze symbolistyczne sonety, studiuje filologię chińską, z cienkim oficerskim wąsikiem spędza w okopach pierwszą wojnę, ba, trafia do Denikina, a razem z jego rozbitymi oddziałami – do Warszawy, Aten, wreszcie Londynu. Od niechcenia wydaje kilka tomików, uwodzi kilka żon, otrzymuje katedrę w Oksfordzie i pisze najlepszą, zdaniem Nabokova, historię literatury rosyjskiej po angielsku.
Ile jednak można poprawiać chusteczkę w klapie temu nudnemu Thomasowi Eliotowi spotykanemu w redakcji „The Criterion"? W 1928 r. Dymitr nawiązuje kontakt z Komunistyczną Partią Wielkiej Brytanii; trzy lata później, po dwóch nocach przegadanych z Gorkim na Capri, decyduje się na powrót do Rosji.
Od pierwszego dnia musiał wiedzieć, że jest skazany, niezależnie od tego, ilu ośmieszy angielskich pięknoduchów, jak głośno pochwali enkawudzistów za trud, jaki wkładali w wychowanie budowniczych Kanału Białomorskiego. Jako że mamy do czynienia z literaturoznawcą, kusi myśl, że jako jeden z pierwszych sięgnął po pierwsze wydanie „Pożegnania jesieni" (1927) i zrozumiał, że jedyna droga to poddać samemu szyję pod topór. Kilku brytyjskich korespondentów odnotowało okazałą postać kniazia, codziennie bawiącego się do późnych godzin w moskiewskich restauracjach – i nie zdziwiłbym się, gdyby któraś z tych notek wpadła w ręce George'a Orwella opisującego ostatnie lata Winstona Smitha.
Pod koniec schudł. Aresztowany w kwietniu 1937 r., bronił się przed zarzutami o szpiegostwo z ostentacyjną niezdarnością („moja angielska biografia Lenina zawiera poważne błędy, ale jest subiektywnie komunistyczna!") i istnieją dane, że zanim zmarł w obozie przejściowym pod Magadanem w czerwcu 1939 r., dogryzał rosołowe gnaty po Mandelsztamie, zmarłym pół roku wcześniej.
