Zasada zaufania wydaje się mieć w procesie stanowienia prawa podwójne znaczenie. Wyraża się poprzez konstytucyjny standard tworzenia prawa, którego istotą nie jest wyłącznie przestrzeganie procedur, lecz też poprzez zadośćuczynienie zasadom pewności prawa, ochrony praw słusznie nabytych, uzasadnionych oczekiwań oraz interesów w toku, czy zapewnienie odpowiednio długiej vacatio legis.
Odpryskiem tak rozumianego zaufania jest też oczekiwanie, że prawodawca podejmuje racjonalne decyzje oraz – po przeprowadzeniu rachunku zysku i strat – uwzględnia różne interesy społeczne i ekonomiczne.