Językowy mur berliński. Niemiecki piątek Piotra Semki

Z zaciekawieniem przeczytałem w tym tygodniu teksty z cyklu   „Polacy do pracy", w których  nasi koledzy z „GW" próbowali zbadać, w jakim stopniu Niemcy mogą przyciągnąć pracowników z Polski.

Lektura potwierdza moje własne obserwacje, że największe szanse na pracę mają kandydaci z dwóch dość odległych od siebie grup społecznych. Pierwsza - to niewykwalifikowani, do takich prac, jak wyrywanie szparagów, zbiór winogron  i inne dość proste czynności, do których nie palą się Niemcy. Druga - to młodzi „alternatywni", którzy doskonale poczują się w artystycznych dzielnicach wielkich miast, jak  Berlin czy Hamburg.

A pośrodku dość spora dziura.

Największym problemem jest chyba nieznajomość języka. Dla zbieraczy szparagów i wykonawców prostych prac fizycznych – to nie problem. Zaawansowanie językowe potrzebne do kontaktu z pracodawcą nie musi być duże. Z kolei młodzi ambitni albo trafiają do środowisk, gdzie angielski jest drugim językiem rozmów, albo szybko uczą się mówionej niemczyzny, wspierając się  wieczornymi interaktywnymi lekcjami na komputerze.

W obu przypadkach bardzo pomaga dość długi okres tolerancji dla problemów z niemczyzną, taryfa ulgowa na czas  oswajania się z nowym językiem. Wobec niewykwalifikowanych jest to uznanie ze strony niemieckiego plantatora, że ów zbieracz szparagów nie musi znać zbyt wielu wyrażeń  w mowie Goethego. Wobec młodych ambitnych - amortyzatorem jest  luz i wyrozumiałość młodych Niemców w kosmopolitycznych metropoliach dla ludzi lepiej czujących się w angielszczyźnie.

Ale wszędzie tam, gdzie wchodzi w grę coś, co Niemcy nazywają „Fachkenntnisse" (wiedza zawodowa), przed Polakiem - nawet tym, który uważa, że zna dość dobrze niemiecki - piętrzy się mur komplikacji

W cyklu reportaży „Gazety" wymóg władania bardzo zaawansowaną niemczyzną spotykam co chwilę. Oto w Cottbus biuro pośrednictwa pracy potrzebuje rzemieślników i wykwalifikowanych robotników, tymczasem zgłaszają się z Polski tylko chętni do wykonywania najprostszych prac. A już nawet od wykwalifikowanego robotnika wymaga się dobrej znajomości niemczyzny. Jak podkreśla szef placówki, „trudno jest nam znaleźć ofertę dla nich (niewykwalifikowanych). Słabo znają język, a to jest dla pracodawcy warunek niezbędny."

W bawarskim Rosenheim miejscowy cwaniaczek, Polak z firmy budowlanej już ustawionej na tamtejszym rynku, na wieść, że chętny zna tylko angielski odpowiada obcesowo: „Tutaj angielski jak chiński - na nic niepotrzebny. Wracajcie do domu".

Na kolejnym etapie poszukiwań  w saksońskim Zwickau urzędnik, pytany dla kogo ma oferty pracy, informuje sucho: „dla inżynierów chemików, najlepiej po niemieckich uczelniach, no i oczywiście  z perfekcyjnym niemieckim". "Bez języka (niemieckiego) nie ma szans?" "To nie jest Anglia, inne reguły tu panują."

Bohater reportażu deklaruje, że wróci do kraju, nauczy się przez rok niemieckiego od podstaw i wróci za Odrę.

Życzę powodzenia. Osoby bardzo zdolne być może potrafią nauczyć się w rok niemczyzny na tyle, by konkurować na rynku pracy z Niemcami. Ale niemiecki to jednak język dość trudny. Na pewno trudniejszy gramatycznie niż angielski. Na dodatek, wymagający sporej pracy nad poprawną wymową.