O gender ludzkimi słowami

Wróg jest potrzebny, by istnieć w polityce. Trzeba było więc znaleźć słowo, które nazwie i zdefiniuje wroga. Takim słowem okazał się niezrozumiały, bo brzmiący obco, termin „gender". Płeć w języku polskim określa jedno pojęcie: „płeć". Język angielski jest w tym przypadku bardziej precyzyjny, bo rozróżnia dwa pojęcia: płci cielesnej – „sex" i płci psychicznej – „gender".

Poszukiwanie wroga

W umysłach biskupów i idących ich śladem jeszcze krzykliwiej polityków konserwatywnych powstała myśl, by ogłosić, że „gender" to ideologia. Powstało pojęcie „ideologia gender", które niczego nie określa. „Ideologia gender" to ich zdaniem wróg tradycji, wróg „normalności", synonim lewactwa, pedalstwa, seksualnych zboczeń, seksualizacji dzieci, przebieranek i zmiany płci. Nie działają tłumaczenia, że „teoria gender" to jedna z dziedzin nauk społecznych badająca i opisująca postawy i zachowania społeczne, relacje między ludźmi, jakie występują ze względu na płeć, że „gender mainstreaming" to polityka (no, niech będzie, że „obca ideologia") równości płci. Nie działają, bo gender – proklamowana przez biskupów i podchwycona ochoczo przez konserwatywnych polityków jako „ideologia gender" – to nazwa wroga. Wroga Kościoła, tradycji i „naszości". To wróg i broń przed nowym i „obcym".

Biskupi proklamowali „ideologię gender" w reakcji na narastającą falę krytyki zjawiska pedofilii wśród księży

Aby jeszcze bardziej wzmocnić zagrożenie, teorię gender nazywa się czasem groźnie „genderyzmem", a jej zwolenników „genderystami". I tu pierwsza wpadka walczących z gender. Bo przecież „genderyzm", jak można przeczytać w angielskiej Wikipedii, to „przekonanie, że powinny być tylko dwie płcie – mężczyzna i kobieta – i że aspekty własnej płci są nieodłącznie związane z płcią przypisaną przy urodzeniu". Czasem zatem warto zrobić dokładne rozeznanie nomenklaturowe, zanim wymyśli się nazwę wroga. Dlatego śmiało mogłam uznać, zapisując się do zespołu parlamentarnego posłanki Beaty Kempy, „Stop ideologii gender", że genderyzm zatrzymać trzeba.

Skąd jednak właśnie teraz takie zaangażowanie biskupów w poszukiwanie wyimaginowanego wroga?  Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że zdecydowali się oni proklamować „ideologię gender", by w ten sposób nazwać wroga w reakcji na narastającą falę krytyki zjawiska pedofilii wśród księży. Teraz już będzie wiadomo, kto atakuje i oczernia Kościół – to GENDER.

Siła rażenia tej broni bierze się z odwołania do obecnej w świadomości i ludzkich emocjach siły tradycji i dość powszechnych stereotypów.  Ale jest także wyrazem niezgody na zmiany w kulturze. Niezgody na inne, równe dla wszystkich wartości.

O co tak naprawdę chodzi? Jakie to inne, nowe wartości są w stanie obudzić niechęć społeczeństwa do „genderystów"? Które wartości i stereotypy chce zmienić „wstrętny potwór gender"? Z analizy wypowiedzi wrogów „ideologii gender" można odczytać, że ich problem stanowią: idea równości kobiet i mężczyzn, łamiąca stereotypowo przypisane społeczne normy płciowe (kwestionują oni prawo kobiet do decydowania o swym ciele, do podejmowania pracy zawodowej, do faktycznie równego statusu w pracy i życiu społecznym), idea równoprawnej obecności w życiu społecznym osób nieheteronormatywnych, a także prawo do okazywania uczuć partnerowi/partnerce i do zawiązywania związków partnerskich czy małżeństw, wydobycie z niebytu społecznej świadomości seksualności człowieka w niezakłamanej formie, uznanie prawa osób transpłciowych do życia zgodnie z poczuciem własnej płci.

Gdyby różnice postrzegania tej problematyki, różnice w wizji świata, zostały otwarcie i właściwie nazwane, możliwy byłby dialog, a może w końcu nawet porozumienie. A tak... mamy genderową wojnę. No i by wojna mogła trwać, trzeba było zadbać, aby porozumienie nie było możliwe. Zadbano więc, aby uparcie mówić innymi językami i co najwyżej krzyczeć, a nie rozmawiać.

Trudno i głupio kościelnym hierarchom i prawicowym politykom przyznać się przed społeczeństwem, że solą w ich oku jest równość płci. Zatem mówi się jedynie o zachowaniu tradycyjnych ról w rodzinie, bo już nieco łatwiej odwołać się do stereotypu wartości, jaką jest „tradycyjna rodzina" i bronić jej jako wartości przed destrukcją. Za wroga uważane są więc związki partnerskie. Szczególnie takie, które mogłyby być zawierane także między osobami nieheteronormatywnymi.

Genitalia to jeszcze nie płeć

Nie da się zaprzeczyć, że jedną z najważniejszych potrzeb człowieka, wynikającą z potrzeby miłości, jest ludzka seksualność. Że jest potrzebna wiedza i odpowiednie wychowanie, aby potrzeby seksualne, jak każde inne ludzkie potrzeby, realizowane były w sposób niewypaczający cywilizowanych relacji między ludźmi. Ale ze złą wolą można powiedzieć, że „genderyści", proponując  edukację seksualną, chcą seksualizacji dzieci. Że edukując, pobudzają do aktywności płciowej albo wychowują osoby homoseksualne czy transwestytów.

A najwięcej nieporozumień, bo najmniej mamy na ten temat wiedzy, budzi kwestia płciowości człowieka. Nawet tak wykształcony i kulturalny człowiek jak poseł Jacek Kurski, chcąc uniemożliwić mi udział w zespole parlamentarnym poseł Kempy,  powiedział w telewizji: „Nie dopuścimy do tego, bo jednym z warunków przyjęcia będzie złożenie podpisu pod zdaniem brzmiącym: »Płeć jest uwarunkowana biologicznie«". Sądził, że nie podpiszę się pod takim twierdzeniem. Tymczasem ja ucieszyłam się, bo z pełnym przekonaniem pod takim zdaniem mogę się podpisać. Znamiona cielesne płci to także nasz mózg. Poseł Kurski musiał przecież wiedzieć, że nie wierzę w duchy. Jasne, że płeć jest uwarunkowana biologicznie. Nasza psychika tkwi przecież w naszym ciele, a nie poza nim.