Tomasz Kutera: Polskie gry wytyczają trendy

Spójrzmy na pierwsze znane produkcje z Polski, np. na grę tekstową „Puszka Pandory" z 1986 roku czy „Tajemnica Statuetki " z 1993 roku. Już wtedy było widać, że tworzą je bardzo zdolni ludzie, którzy doskonale radzą sobie z samą materią robienia gier, a jedyne, czego im brakuje, to doświadczenie i pieniądze. Później w ciągu kilkunastu lat nadgoniliśmy Zachód technologicznie i nasi twórcy automatycznie dołączyli do światowej czołówki. Polscy producenci gier wyróżniają się na świecie, bo świetnie odnajdują sobie różne nisze. Do tego nie boją się ryzykować.

Co to znaczy w praktyce?

Większość naszych firm to niezależne studia, które nie są częściami międzynarodowych konglomeratów, jak Ubisoft czy Electronic Arts. To nieraz bardzo duże firmy, często spółki akcyjne, ale mimo wszystko zdolne do samodzielnego decydowania o swoich produktach. Odnoszą tak wielkie sukcesy, ponieważ wiedzą, jak śledzić trendy, a do tego nie boją się tych trendów aktywnie wyznaczać. Pomysł, by z wiedźmina Geralta, który ocieka słowiańskością, zrobić międzynarodową gwiazdę, wydaje się na pierwszy rzut oka poroniony. Logika podpowiada, że Amerykanie tego nie kupią. I duża międzynarodowa korporacja zapewne by taki pomysł odrzuciła, mówiąc, że to jest zbyt lokalne, niszowe itd. A CD Projektowi RED udało się wydać o nim trzy świetnie sprzedające się gry, z czego najnowsza część powszechnie uznawana jest za jedną z najlepszych gier wideo wszech czasów.