Gdy małżonek zażąda pieniędzy na swoje potrzeby

Wystarczy zgłoszenie wniosku na rozprawie w obecności drugiego małżonka albo na piśmie. Takie żądanie oczywiście sąd musi temu drugiemu doręczyć. Małżonek rozwiedziony, a także pozostający w separacji, może oczywiście wystąpić o alimenty na swe utrzymanie także po wyroku pieczętującym rozstanie.

Obowiązek alimentacyjny między rozwiedzionymi małżonkami jest swego rodzaju kontynuacją obowiązku wzajemnej pomocy, który powstaje z chwilą wypowiedzenia sakramentalnego „tak”. Kwestia prawa np. żony do finansowego wsparcia ze strony małżonka, także po rozwodzie i oficjalnej, orzeczonej przez sąd separacji, została unormowana w z art. 60 § 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=DDAB7FCA02EB14A42A657A37334DE3BA?id=71706]k.r.o.[/link] Dla zakresu i okresu jego trwania znaczenie ma „rozkład” winy za rozpad małżeństwa.

[srodtytul]Z ograniczeniem do pięciu lat[/srodtytul]

Prawo do alimentów przysługuje tylko pod warunkiem, że rozwiedziony małżonek nie został uznany wyłącznie winnym rozkładu pożycia. Małżonek nie jest tego wyłącznie winy, jeśli:

- wyrok rozwodowy zapadł bez orzekania o winie albo

- sąd ustalił winę obojga małżonków.

W tych dwu sytuacjach małżonek może żądać od męża czy żony dostarczenia środków na utrzymanie w zakresie odpowiadającym jego usprawiedliwionym potrzebom oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym małżonka, który ma alimenty płacić.

Warunkiem przyznania przez sąd alimentów jest to, by żądający ich małżonek, a w praktyce najczęściej żona, znajdował się w niedostatku. Co ważne, jeśli ten, kto płaci alimenty, nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, bo sąd rozwiązał małżeństwo bez orzekania o winie, to jego obowiązek dostarczenia środków utrzymania byłej żonie (mężowi) wygasa z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu. Jednakże ze względu na szczególne okoliczności sąd na żądanie uprawnionego do alimentów może przedłużyć ten termin.

[srodtytul]Alimenty od wyłącznie winnego[/srodtytul]

Sytuacja domagającego się alimentów jest w pewnym sensie lepsza, jeśli orzeczono o wyłącznej winie drugiego małżonka, a rozwód pociągnął za sobą istotne pogorszenie sytuacji małżonka niewinnego. Co ważne, nie trzeba wtedy udowadniać, że małżonek niewinny znajduje się w niedostatku. W zasadzie wystarczy wykazanie dysproporcji między sytuacją niewinnej żony po rozstaniu i tej, w jakiej znajdowałaby się, gdyby do rozwodu nie doszło i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie.

Nie ma tu – zaznaczmy – jakichś bardzo sztywnych reguł. Oceny i sama możliwość przyznania alimentów pozostawiona jest uznaniu sądu.