Agoraflia to słowo klucz do analizy kultury artystycznej Europy, jaka się ukształtowała po zimnej wojnie i upadku komunizmu. Autor opisuje procesy artystyczne i konkretne dzieła sztuki twórców, których ambicją było i jest uczestnictwo w tworzeniu demokracji. Analiza prowadzona jest zarówno w perspektywie historycznej, w odniesieniu do tradycji artystycznej tej części Europy sprzed 1989 roku, jak też w synchronicznym porównaniu doświadczeń kulturowych różnych krajów dawnej Europy Wschodniej. Nie jest to systematyczny wykład historycznoartystyczny, raczej studium konkretnych zjawisk, układające się jednak w zwartą propozycję wizji historii sztuki czasów transformacji. Konkretne analizy takich zagadnień, jak: topografia artystyczna, gender, biopolityka, pamięć, presja nacjonalizmów, cenzura polityczna, nowe muzea itp., poprzedza próba teoretycznego uporządkowania terenu badawczego, skupiona wokół wielowymiarowego rozumienia roku 1989 w badaniach historycznoartystycznych.
Publikacja "Agorafilia. Sztuka i demokracja w postkomunistycznej Europie" jest kontynuacją książki Piotra Piotrowskiego Awangardy w cieniu Jałty.
Piotr Piotrowski
, profesor zwyczajny na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, były dyrektor Instytutu Historii Sztuki UAM (1999-2008) oraz Muzeum Narodowego w Warszawie (2009-2010). Znany w świecie specjalista w zakresie historii sztuki XX wieku Europy Środkowo-Wschodniej. Autor ok. 300 artykułów publikowanych przede wszystkim w Europie i Stanach Zjednoczonych oraz kilkunastu książek, w tym wydanych w Rebisie Znaczeń modernizmu (1999), Awangardy w cieniu Jałty (2005) i Agorafilii (2010). Laureat wielu nagród m.in. Jana Długosza (Kraków 2006) oraz Igora Zabla (Barcelona 2010).
