Zmarła 5 sierpnia 1962 roku. W jej organizmie znaleziono dużą ilość środków nasennych. Lekarze przyjęli wersję o samobójstwie, ale dla milionów ludzi na świecie śmierć Marilyn Monroe pozostała zagadkowa.
Podejrzewano, że maczały w niej palce służby specjalne, które osaczyły aktorkę, gdy romansowała z braćmi Kennedy. Jej nagłe odejście nie dawało też spokoju Johnowi Minerowi, asystentowi kierownika zakładu medycyny sądowej, który uczestniczył w sekcji zwłok. Zaintrygowały go zwłaszcza taśmy magnetofonowe znalezione w domu gwiazdy nagrywane w ostatnich dniach życia. Dotarł do nich m.in. francuski dziennikarz Michel Schneider, który na podstawie nagrań napisał książkę „Marilyn Monroe, ostatnie seanse”. To ona posłużyła twórcom dokumentu za punkt wyjścia.
Taśmy były zapisem sesji, jakie Monroe – uzależniona od alkoholu i narkotyków – odbywała z Ralphem Greensonem, psychoterapeutą słynącym z leczenia innych sław Hollywood, m.in. Franka Sinatry, Vivien Leigh i Tony’ego Curtisa. Z Monroe połączyła Greensona szczególna więź. Traktował Marilyn nie tylko jak pacjentkę, starał się być jej opiekunem.
W trakcie pierwszej terapii napisała testament, a w nim: „Marilyn Monroe – blondynka: 94-53-89”. Tych kilka słów mówiło wszystko o jej karierze. Dla widzów i środowiska filmowego była tylko seksowną MM. A chciała, by dostrzeżono w niej także ambitną i zdolną aktorkę. Paradoks polegał na tym, że ilekroć starała się przełamać wizerunek ślicznej blondynki, traciła pewność siebie.
Najbezpieczniej czuła się wtedy, gdy mogła eksponować ciało i wyjątkową zmysłowość. Prosta dziewczyna z sierocińca nie mogła jednak znieść stresu związanego ze sławą. Pierwszą próbę samobójczą podjęła na początku lat 60., trafiła do kliniki psychiatrycznej. Nie potrafiła się już obyć bez Greensona. To on zadzwonił potem na policję, by poinformować o śmierci artystki.
