Zawodnicy zamknięci w klatce uganiają się za niewielką piłeczką, która w zwariowanym tempie odbija się od podłogi i ścian. Po kilkunastu minutach grający zaczynają spływać potem, wzrok nie nadąża za piłką, a niewtajemniczeni nadal nie wiedzą, kiedy zdobywa się punkty, kiedy jest aut i o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi.
Gra toczy się szybko, zmęczenie przychodzi jeszcze szybciej, w razie niepogody spotkania nie trzeba przerywać, a mecz początkującego z zaawansowanym może być przyjemnością dla obu stron... I chyba właśnie na tym polega urok squasha. Gry – wbrew pozorom – prostej i jeśli chodzi o zasady, i jeśli chodzi o możliwości jej opanowania przez osobę o przeciętnej sprawności fizycznej.
Niektórzy twierdzą, że miejscem narodzin squasha były angielskie dziewiętnastowieczne więzienia dla dłużników. Podobno już na początku XIX wieku pensjonariusze z londyńskiego Fleet Debtors Prison umilali sobie pobyt za kratkami zabawą do złudzenia przypominającą dzisiejszego squasha. Może więc to więzienny rodowód wpłynął w istotny sposób na określenie zasad gry i miejsca, gdzie toczy się pojedynek? Inni jednak wolą doszukiwać się początków tego sportu w elitarnych londyńskich szkołach. Według tej znacznie bardziej snobistycznej wersji zabawę w squasha zapoczątkowali uczniowie słynnej Harrow School znudzeni oczekiwaniem na swoją partyjkę rackets. Odbijanie piłki o boczne ściany budynku położonego naprzeciwko boiska szkolnego bardzo szybko się upowszechniło, z tym że twardą piłeczkę używaną do rackets (lankę) dość szybko zastąpiono miękką, gąbczastą (squashy). Powodem zmiany piłeczki – jak twierdzą złośliwi – mogły być liczne uszkodzenia okien szkolnego budynku.
Już na początku XX wieku zaczęto budować specjalne korty do squash rackets. Pojawiły się też pierwsze próby usystematyzowania prawideł gry. Pierwsze stowarzyszenie o nazwie Squash Rackets Association powstało w 1907 r. w Ameryce. Brytyjska, dominująca dziś na świecie wersja squasha dość szybko rozpowszechniła się na terenie kolonii, szczególnie w północno-wschodnich Indiach. Stamtąd też wywodzą się najsłynniejsi pakistańscy zawodnicy z rodziny Khanów. W 1910 r. w Republice Południowej Afryki powstał pierwszy związek angielskiej wersji squasha, natomiast 19 lat później zawiązał się Squash Rackets Association – główna i najważniejsza organizacja brytyjska działająca nieprzerwanie do dziś. Nieco później, jakieś 80 lat temu, squash stał się jednym z ulubionych sportów brytyjskich elit. Niemały wpływ na wzrost popularności tej dyscypliny mieli najsłynniejsi zawodnicy. Przez kilka lat ulubieńcem arystokratycznej publiczności był przystojny egipski książę Amr Pasza, który zdobył pięć tytułów mistrzowskich w otwartych zawodach dla amatorów i zawodowców.
Zasady gry są proste – przeciwnicy stoją obok siebie (nie naprzeciwko) i uganiają się za piłką, która odbija się od ścian. Serwujący musi trafić w odpowiednie miejsce na przedniej ścianie. Ten, kto odbiera, może pozwolić odbijać się piłce dowolną ilość razy od ścian, lecz tylko raz może ona dotknąć podłogi. Mecz składa się z pięciu setów. Sety gra się do 9 lub do 11 punktów.
