Pożegnanie z Jamesem Ronnie Dio

Dio nie miał łatwo. Na pierwszym albumie zaśpiewał znakomicie, wymyślił chwytliwy tytuł „Heaven and Hell” zilustrowany pamiętną okładką z aniołami palącymi papierosy. Tymczasem fani zgotowali mu na koncertach piekło. Zamiast zachwyconych twarzy widział tysiące palców uniesionych w brzydkim geście.

W wywiadzie udzielonym po śmierci Jamesa Tony Iommi mówi, że nigdy się nie poddawał. To prawda. Po trzech tygodniach pierwszego tournée przekonał do siebie widownię. A gdy zazdrosny o powodzenie kolegów Osbourne nie zgodził się, by używali szyldu Black Sabbath – przyjęli nazwę Heaven and Hell. Na koncercie zarejestrowanym w Wacken Dio był postacią pierwszoplanową, mistrzem rockowej ceremonii.

Wzrostu był niewielkiego, ale głos miał potężny. Często korzystał z doświadczeń zdobytych w konserwatorium. Z pochodzenia Włoch, uwielbiał robić z koncertu quasi-operowe widowisko. Bawił się w czarnoksiężnika, wzmacniał dynamikę występów drapieżnym gestem typowym dla filmów fantasy. Wspierała go ściana dźwięku budowana przez gitarzystę Tony’ego Iommi, basistę Geezera Butlera i perkusistę Vinnie Appice’a.

Show w Wacken zaczął się tytułową kompozycją z albumu „Mob Rules”, po czym grupa przeszła do melancholijno-lirycznego „Children of the Sea”. W każdym utworze imponuje znakomita dramaturgia. Spokojne uwertury poprzedzają eksplozję gitarowych riffów.

Klimat wczesnego Black Sabbath przywołuje „I” z „Dehumanizera”, a także „Bible Black”. Kiedy w kwietniu 2009 r. ukazał się album „The Devil You Know”, z którego pochodzi ta kompozycja, nikt się nie spodziewał, że Dio rok później przegra walkę z rakiem mózgu.