Muzyka Giuseppe Verdiego we wrocławskiej Hali Stulecia

Niemiec Bruno Berger-Gorski nie zrobił spektaklu nieznośnie tradycyjnego. Do historii odwołuje się w sposób symboliczny. A jeśli przyjrzeć się uważnie kostiumom Małgorzaty Słoniowskiej, dostrzec można w nich elementy z różnych epok, również współczesne.

„Makbet" jest przecież opowieścią uniwersalną. Dla reżysera ważniejsze było wszakże stworzenie sugestywnego klimatu. Pokazał dramat rozgrywający się w nocnym mroku, bo mroczne są dusze jego bohaterów. Scenografia Pawła Dobrzyckiego z lasu czarownic i zamku Makbeta tworzy wspólny świat. Wyczuwalna przez cały czas obecność wiedźm ma podkreślać, że od przypisanego losu człowiek nie jest w stanie uciec.

Precyzyjnie poprowadone są też główne postaci. To Lady Makbet jest sprawczynią działań i popycha małżonka do zbrodni. Maria Pia Piscitelli wokalnie świetnie daje sobie radę z tą trudną rolą. W pierwszym akcie jest zimna i cyniczna, potem jako królowa Szkocji stara się odwrócić uwagę dworu od krwawych zjaw Makbeta. Dopiero w finałowej scenie szaleństwa głos włoskiej śpiewaczki wykazywał lekkie oznaki zmęczenia.

Lucio Gallo zaczął z pewną rezerwą, ale z każdą kolejną sceną jego głos rozwijał się i nabierał mocy. Renomowany włoski baryton pokazał przemianę Makbeta, jako człowieka początkowo słabego i pełnego rozterek, potem za wszelką cenę pragnącego utrzymać się u władzy. To była najbardziej bogata w niuanse kreacja wokalna, ale główną parę bohaterów dobrze wspierali Stefano La Colla (Makduf) i Makarij Pihura (Banko).

Mocnym punktem były chóry i orkiestra prowadzone przez Ewę Michnik, a zbyt wolne tempa w niektórych momentach uznać należy za konieczny kompromis, by dostosować dzieło Verdiego do ogromnego wnętrza Hali Stulecia.

Jacek Marczyński