Jej centralnym punktem jest magazyn studyjny, gdzie prezentowana będzie cała poznańska kolekcja zabytków sztuki starożytnej. A obok niego usytuowano gabinet połączony z laboratorium badawczym. Zza szklanych drzwi tego pomieszczenia odwiedzający będą mogli obserwować codzienną pracę kuratora galerii. Kolejna przestrzeń to miejsce przeznaczone na wystawy czasowe i działania edukacyjne.
Portrety rzymskich cesarzy i starożytne zabytki MNP
Kolekcja sztuki starożytnej Muzeum Narodowego w Poznaniu wywodzi się z gromadzonych od XIX wieku zbiorów powołanego w 1857 roku Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich oraz utworzonego w 1893 roku pruskiego Muzeum Prowincji (Provinzial – Museum). Gromadzone wówczas zabytki miały jednak głównie charakter lokalny. Przełom przyniósł rok 1899, kiedy zapadła decyzja o budowie nowego gmachu muzeum.
Wtedy zaczęły do Poznania zaczęły napływać liczne zabytki: antyczne, artefakty z wykopalisk w Egipcie. Przede wszystkim z muzeów berlińskich, ale także w formie darów od osób prywatnych. W kolekcji poznańskiej znalazła się m.in. trumna Iret-hor-iru, odkryta w trakcie wykopalisk w Abusir, zespół zabytków z Troi, liczne wazy greckie oraz zachowany w całości zbiór kopii figurek tanagryjskich.
W 1918 roku gmach i zbiory Muzeum zostały przejęte przez władze polskie, stając podstawą dla powołanego rok później Muzeum Wielkopolskiego. W okresie międzywojennym kolekcja powiększyła się o depozyty Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, dar rzeźbiarza Antoniego Madeyskiego (1862-1939) oraz zbiory prawnika, działacza społecznego i kolekcjonera Konrada Kolszewskiego (1881-1945).
Niestety II wojnę światową przetrwało zaledwie jedna czwarta zgromadzonych zbiorów. Po wojnie poszerzono je o depozyt Uniwersytetu Poznańskiego oraz grupę portretów rzymskich cesarzy z królewskich zbiorów Hohenzollernów. W 1950 roku Muzeum Wielkopolskie zmieniło nazwę na Muzeum Narodowe w Poznaniu (MNP).
