Madonna wyklęta przez Kościół. Niezwykła biografia, która przywraca wokalistce blask

W pewnym sensie Madonny już nie ma – ta oryginalna na własne życzenie zniekształciła się operacjami plastycznymi, złośliwi zaś powiedzą, że się skończyła: wszak od 2019 r. nie wydała nowej płyty, a jej pogoń za byciem na szczycie się nie udaje, bo napotyka problemy zdrowotne, zaś wcześniej obfitowała w przygody uważane za dziwactwa (zaangażowanie w Międzynarodowe Centrum Kabały). W showbiznesie nie wolno jednak do końca nikogo spisywać na straty, comebacków było bowiem wiele, zaś Madonna ma dopiero 66 lat i zaczęła już przygotowania do wyreżyserowania filmu o sobie.

Madonna i jej faceci

Książka Mary Gabriel, finalistki Nagrody Pulitzera o Karolu Marksie, przywraca wokalistce blask, nawet dosłownie – złotym grzbietem. Jest też pracą fascynująco drobiazgową. Ta drobiazgowość z początku może przerażać, do przeczytania jest przecież ponad tysiąc stron, jednak autorka umie wciągnąć czytelnika w opowiadaną historię, która pełna jest przełomowych wydarzeń i pierwszoplanowych postaci. To mozaika złożona z tysiąca wypowiedzi tysiąca bohaterów, których spotkała na swojej drodze gwiazda i z którymi żyła na co dzień. To malarz Jean-Michelle Basquiat, aktor i pierwszy mąż Sean Penn, niedoszły mąż Warren Beatty, raper Tupac Shakur i reżyser Guy Ritchie, były już drugi mąż. O związkach z nimi i rozstaniach, przeplecionych sztuką, szczegółowo napisała Gabriel. Zaś na dalszym planie są tak zwani wszyscy, którzy mieli znaczenie od przełomu lat 70. i 80., w tym Michael Jackson, dyktatorzy mody Jean Paul Gaultier i Gianni Versace.

Przyjęło się, że gwiazda z ogromnym dorobkiem przebojów kojarzy się ze skandalami obyczajowymi, jednak to stwierdzenie anachroniczne z dzisiejszego punktu widzenia, ponieważ to, co w działaniach Madonny uważano kiedyś za skandaliczne – dziś jest w dużej mierze normą lub świat poszedł jeszcze dalej.

Czytaj więcej

Styl życia

Rekordowe tłumy na koncercie Madonny. Konkurentki zdeklasowane

Madonna świętuje 40-lecie swojej obecności na scenie. Z tej okazji, w ramach Celebration Tour, zo...

Nie ulega wątpliwości, że na Madonnie zaważyło katolickie wychowanie w rodzinie o włoskich korzeniach. Jednocześnie osierocona wcześnie przez matkę nie miała w osobie ojca Silvia Cicconego troskliwego świętego Józefa, lecz oschłego, opresyjnego, choć wykształconego rodzica, pracującego dla wojska okolicy Detroit i nieradzącego sobie z utratą żony przy trójce dzieci. Mama stała się tabu i, jak dziś byśmy powiedzieli, traumy z nią związanej w rodzinie nie przepracowano. Remedium ojca na wszystko były katolickie figurki. To dlatego po latach nagrała piosenkę i wideo „Like A Prayer", podejmując temat grzechu w katolicyzmie, rasizmu i miłości w Kościele.

Madonna kontra Jan Paweł II

Rodzina Ciccone, jak wiele białych familii po upadku przemysłu w Detroit i seriach afroamerykańskich protestów obfitujących w podpalenia – szukała nowego adresu. Ojcu towarzyszyła jedna z opiekunek dzieci, równie oschła jak on, która nigdy nie zyskała zaufania, a symbolem samodzielności Madonny było oddanie macosze siarczystego policzka.

Żyjącą bez poczucia przyszłości dziewczyna, od zawsze zbuntowana i przebojowa, znalazła swoje miejsce w szkole tańca, który stał się jej naturalną ekspresją. Była to także szkoła tolerancji. Zakochując się w wielu kolegach z parkietu, musiała przyjąć do wiadomości, że są gejami, co w czasach poprzedzających epidemię AIDS, a zwłaszcza w jej trakcie (w USA pochłonęła 500 tys. osób) w konserwatywnym społeczeństwie nie było mile widziane. Rola Madonny w edukacji seksualnej dotyczącej ciąży nastolatek („Papa Don’t Preach”), mniejszości seksualnych („Vogue”) manifestowanej w piosenkach, wideo, wywiadach i działaniach społecznych jest ogromna. Często była radykalniejsza od gejów, pokazując ich wbrew ich woli, m.in. w dokumencie „Z Madonną w łóżku”. Non stop była piętnowana przez hierarchów (Jan Paweł II nazwał „Ambition Blond Tour” satanistycznym spektaklem) – zanim nie wyszły na jaw ciemne sprawy Kościoła.

Kolejnym krokiem Madonny było stypendium na Wydziale Tańca Uniwersytetu Michigan, które łączyło się z drugą lekcją tolerancji – poznaniem czarnego chłopaka Stephana Braya, jednej z pierwszych miłości. Choć Madonna nie oglądała się za siebie, gdy trzeba było zostawić bliską osobę i pójść dalej, nawet po wyjeździe po Nowego Jorku jej drogi z Brayem się przecinały: znalazł się w przejętym przez nią zespole The Breakfast Club.

Historia nowojorska to przykład determinacji Madonny. Pojechała na podbój stolicy świata z kilkudziesięcioma dolarami. Nie mając żadnego adresu, kazała się wieźć do centralnego miejsca, a na Time Square przypadkowo spotkanego przechodnia poprosiła o nocleg. Ciągle na walizkach, w squatach, w opuszczonych domach i dzielnicach, gdzie zapuszczali się tylko najodważniejsi – Madonna potrafiła sobie wić sobie gniazdko i tworzyć komfort bezpieczeństwa. Nawet jeśli było iluzją, bo po latach wyznała, że padła ofiarą gwałtu. Ale szła dalej, wytyczając drogę dzisiejszych kobiet i feministek. Czuła się wolna. Gdy nie miała co jeść – wyjadała resztki ze śmietników lub pozowała nago. Zdjęcia wypłynęły po latach, powodując zamieszenie do czasu, gdy większe wywołał przygotowany przez nią album „Sex”.

Wybierz dowolną subskrypcję rp.pl i zapłać za pomocą Płatności powtarzalnej BLIK

Odbierz zniżkę

Madonna, ikona LGBT

We wspomnianym zespole The Breakfast Club była najpierw perkusistką, a potem wokalistką frontmanką. Gdy części kolegów z grupy to się nie podobało – musieli odejść. Gdy pierwsza menedżerka chciała z niej zrobić rockową gwiazdę – straciła pieniądze, ponieważ Madonna czuła się lepiej w klubowych klimatach pop. Gdy jej nagrania odrzuciło wiele koncernów, udało jej się podpisać kontrakt z Sire, firmą, która świetnie czuła puls czasu, a chwilę wcześniej zainwestowała w Wham!

Sire było częścią Warnera, a to znaczyło wejście w świat grubych ryb. Zyskała więc menedżera Michaela Jacksona – Fredericka de Manna, i to w czasie premiery „Thrillera”. Na wszystkich robiła wrażenie osoby z przebiciem, nawet jeśli jej nie akceptowano. Potrafiła nie mieć sentymentów do najciekawszych artystów, którzy do niej lgnęli. Basquiata rzuciła, bo nie tolerowała jego pogrążania się w narkotykach. Kolejny chłopak zainteresował ją klimatami latynoskimi. Stąd po średniej pierwszej płycie z 1983 r., utrzymanej w brytyjskich klimatach, gdzie śpiewa cieniutkim głosem, po przebojowym, aczkolwiek plastikowym „Like A Virgin” – pierwszy ważny album „True Blue” z „La Isla Bonita” i „Papa Don’t Preach”.