Szkoda tylko, że dostaliśmy tak niewiele. Siedmiu artystów i siedmiu literatów to zdecydowanie za mało. Duże Pe chwycił się za Jasieńskiego, a Maleo oraz Max & Kelner za Bakę. I dobrze, bo to awangarda swoich czasów. Można tylko gdybać, ile ożywienia wnieśliby na przykład rastaman odczytujący na nowo wolność u Stachury czy humorysta biorący się za bary z mistrzami ciętej riposty – np. Tuwimem bądź Boyem-Żeleńskim. Eldo, biorąc się za „Stepy Akermańskie“, ustawicznie przypomina, że to lektura szkolna, tymczasem zdałoby się udowodnić co innego, wszechstronność polskiego pisarstwa. Czekamy na dokładkę.
Pobudzony apetyt na wersy
Nie do wiary! Kochanowski z Rejem brzmią współcześnie! Potrzebowali tylko odrobiny reggae. Mickiewicz może do dziś inspirować, co więcej da – się prowadzić z nim dialog. Najważniejsze się udało – żaden z wierszy zawartych na tej osobliwej muzycznej antologii polskiej poezji nie brzmi groteskowo i nie jest sztywno wyklepany.
Szkoda tylko, że dostaliśmy tak niewiele. Siedmiu artystów i siedmiu literatów to zdecydowanie za mało. Duże Pe chwycił się za Jasieńskiego, a Maleo oraz Max & Kelner za Bakę. I dobrze, bo to awangarda swoich czasów. Można tylko gdybać, ile ożywienia wnieśliby na przykład rastaman odczytujący na nowo wolność u Stachury czy humorysta biorący się za bary z mistrzami ciętej riposty – np. Tuwimem bądź Boyem-Żeleńskim. Eldo, biorąc się za „Stepy Akermańskie“, ustawicznie przypomina, że to lektura szkolna, tymczasem zdałoby się udowodnić co innego, wszechstronność polskiego pisarstwa. Czekamy na dokładkę.
