Książki

[srodtytul]Guido Knopp „Tajemnice XX wieku” FFFF[/srodtytul]

[b]Świat Książki[/b]

Wielbiciele historycznych zagadek mogą sięgnąć po wydaną niedawno książkę Guido Knoppa, która z pewnością ich wciągnie, a przy tym zadowoli też bardziej wymagających, szukających czegoś więcej niż ciekawostek i wypisów z encyklopedii. W „Tajemnicach XX wieku” znajdą wartko napisane, krótkie, acz solidne analizy historyczne wydarzeń, które niezmiennie budzą ciekawość (np. jak naprawdę wyglądały ostatnie dni Hitlera), ale także spraw mało znanych, ale intrygujących, jak związki Magdy Goebbels z Żydami czy spisek Stasi mający wywołać katastrofę ekologiczną w Europie Zachodniej. I choć książka skupia się przede wszystkim na historii Niemiec, jednak są tu również omówione zagadkowe wydarzenia z innych rejonów świata, takie jak brytyjski „Sekret królowej Wiktorii”, wątki amerykańskie (sprawa Kennedy’ego czy dr. Kimble’a) i południowoamerykańskie (kto zdradził Che Guevarę?), wreszcie – rosyjskie (choćby o tym, co się rzeczywiście wydarzyło podczas puczu przeciwko Gorbaczowowi). Czyta się z przejęciem, a wiedza autora i porcja porządnie udokumentowanej wiedzy historycznej sprawiają, że czas spędzony na lekturze nie jest stracony.

[srodtytul]Jarosław Iwaszkiewicz „Podróże do Włoch” FFFFF[/srodtytul]

[b]Państwowy Instytut Wydawniczy[/b]

Jarosław Iwaszkiewicz znał Włochy wyjątkowo dobrze (tylko w Rzymie był ze 30 razy), szczególnie zaś upodobał sobie Sycylię, która z racji swojej historii kojarzyła mu się z Ukrainą. Odwiedzał ten kraj sam i w towarzystwie, przemierzając go samochodem, koleją i pieszo, wędrując po galeriach, kościołach, cichych miasteczkach, zatłoczonych ulicach i opuszczonych cmentarzach. We Włoszech napisał niektóre ze swoich utworów, choćby „Panny z Wilka”. Jego wspomnienia z licznych podróży na Półwysep Apeniński są zbiorem refleksji, zauroczeń, opisem znanych i mniej znanych miejsc, architektury, dzieł sztuki. „Podróże do Włoch” można potraktować jako przewodnik. Byłby to przewodnik niezwykły, gdyż pozwala nie tylko wiele się o tym kraju nauczyć, ale także odczuć i zobaczyć go w sposób głębszy i zapadający w pamięć, prowadząc swoistą rozmowę z pisarzem o tym, czego tam doświadczamy, zainspirowani lub choćby tylko zaintrygowani tym, jak Włochy widział on, a jak widzimy je my. Książka jest napisana barwnie, ciekawie. Esteta, literat i podróżnik mieszają się w niej raz po raz, zabierając nas w fantastyczną podróż, w której spotykamy się z Włochami, Iwaszkiewiczem i wreszcie – ze sobą.

[srodtytul]Jacek Piekara „Ja, inkwizytor. Wieże do nieba” FFFF[/srodtytul]

[b]Fabryka Słów[/b]

Dwie minipowieści Jacka Piekary „Ja, inkwizytor. Wieże do nieba” są dalszym ciągiem cenionego przez fanów cyklu dowcipnych opowiadań o Mordimerze Madderinie, inkwizytorze żyjącym w alternatywnym świecie, w którym Chrystus nie umarł, ale zszedł z krzyża i objął władzę nad ludzkością. W pierwszym opowiadaniu Madderin, świeżo upieczony absolwent Akademii Inkwizytorium, asystuje mistrzowi Knotte w śledztwie związanym z serią okrutnych morderstw na pięknych dziewczętach. Opowieść druga to historia dwóch architektów rywalizujących o to, który zbuduje wspanialszą katedrę. Madderin ma ustalić, czy jeden z nich nie stosuje czarnej magii. Tomy o cudownie uzdolnionym inkwizytorze ukazują się w kolejności niezgodnej z chronologią jego losów. Na przykład dopiero jesienią 2009 r. wydano opowiadania opisujące jego życie przed wstąpieniem do Akademii. Dla fanów jest to okazja do rozszyfrowywania zagadek jego życia, a niekiedy także do zdumienia, na zasadzie – a więc to tak było? Nowicjusze w gronie czytelników cyklu mają za to wybór: trzymać się w lekturze chronologii losów bohatera, czy też pozostać przy kolejności ustalonej przez autora i z czasem, niczym sam inkwizytor Madderin, docierać do sedna pewnych, nie do końca jasnych spraw…

[ramka][b]skala[/b]

FFFFF doskonała