Jak rozmawiać o winie

[wyimek]Kto nie lubi ani wina, ani kobiet, ani muzyki, na zawsze pozostanie durniem[/wyimek]

W gronie amatorów wina, przy stole czy podczas degustacji, też funkcjonują specyficzne określenia. Najbogatsze słownictwo związane z winem wykształcił język francuski, w którym mówi się o winie jak o kobiecie. Na przykład Francuz potrafi powiedzieć o winie, że ma mocne uda albo pełny biust, piękną suknię, ciekawie skomponowany [link=http://klubwinarzeczpospolitej.pl/index.php/site/article/page/Jak-powstaje-wino,5,75,90]bukiet[/link], że jest zalotne, uwodzicielskie, pełne temperamentu, albo przeciwnie, niemrawe i zwiotczałe. Francuzi powiadają, że wino bywa nieme – co jest wielką wadą. Ale degustacja nie powinna być niema, jej uczestnicy powinni wymieniać uwagi w swoim specyficznym żargonie. Najczęściej używają następujących określeń:

>banalne – bez odrobiny oryginalności;

>bukiet – to coś więcej niż zapach, jest w nim cały szereg różnych elementów, tak jak w bukiecie jest wiele pojedynczych kwiatów. Niektórzy powiadają też „zapaszek”, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Bukiet pochodzi z samych winogron, w ich skórce znajdują się substancje aromatyczne. Znaczna część aromatów zanika podczas fermentacji. Wina wytrawne mają z zasady bukiet słabszy niż słodkie. Istnieje tendencja do łagodnienia bukietu z wiekiem, aż do całkowitego zaniku;

>cegła – określenie koloru, odcienia wina, przypomina on właśnie cegłę lub dachówkę, taką cechą odznaczają się często stare wina;

>cieliste – tak mówi się o winie, które jest „przy kości”;

>ciężkie – zawiera dużo alkoholu i taniny, mało w nim finezji, atakuje kubki smakowe, mocno czuć je w żołądku;

>ckliwe – o smaku lekko mdławym;

>corse – najlepiej nie tłumaczyć tego określenia na inny język, oznacza wino mocne, mięsiste, wytrawne, po prostu corse;

>długie – to wielka zaleta, aromat i smak utrzymuje się w ustach i w pamięci długo po połknięciu;

>dobrze zbudowane – tak się mówi o winach zachowujących równowagę między miąższem a alkoholem;>dystyngowane – wyróżnia się elegancją smakową i zapachową;

>dziczyzna – gdy woń wina przypomina mięsiwo dzikiej zwierzyny, najczęściej zdarza się w starych winach;

[wyimek]Kto po sałacie nie pija wina, chorować zaczyna[/wyimek]

>gul-gul – takie, które po prostu pije się bardzo łatwo;

>jedwabiste – aksamitne;

>karafka – wielu drobnych winiarzy tłoczy wino na własne potrzeby, nadaje się do tego, aby je nalewać w karafki, dzbanki, ale nie zasługuje na butelkowanie; to określenia wina młodego, z ostatniego winobrania;

>karmel – zapach i smak wywoływany przesadnym podgrzewaniem moszczu podczas fermentacji;

>klajster – nikomu nie należy życzyć, aby był zmuszony, przez grzeczność, pić wino trącące klejem stolarskim wyrabianym z kopyt;

>klaret – bardzo jasne, czerwone wino, ale nie różowe;

>komplet – wino zrównoważone i dobrze zbudowane;

>korzenne – pikantny, pieprzny smak;

>krótkie – o nietrwałym smaku i zapachu;

>muskane – tego określenia mogą używać ci, którzy potrafią odróżnić zapach piżma (musc) od muscatu;

>ogon – dzięki temu określeniu można zyskać miano znawcy. Po francusku termin „caudalie” oznacza „ogonistość”, chodzi o jednostkę miary utrzymywania się aromatu wina. Jedna „caudalie”, czyli jeden „ogon”, równa się jednej sekundzie utrzymywania się aromatu; „10” w skali Beauforta oznacza sztorm, 10 „caudalie” oznacza wielkie wino;

>owocowe – smakujące i pachnące owocami, na przykład wiśniami, truskawkami, porzeczkami;

>pełne – przeciwieństwo „płaskiego”;

>pestka – wina wysokiej jakości „trącą pestką”, lecz zbyt mocne prasowanie moszczu sprawia, że w winie wyczuwany jest zbyt mocny smak pestek;

>płaskie – bez charakteru;

>potoczyste – niezbyt corse, ale jednak sprężyste;

>przeziębione – wino, w którym pływają małe kryształki kwasu winowego wytrącone z powodu przechłodzenia;

[wyimek]Wino jest częścią intelektualną posiłku; natomiast mięso i warzywa są tylko jego częścią materialną (Aleksander Dumas)[/wyimek]

>stare – we Francji tak powiada się o winie, które przekroczyło jeden rok, w odróżnieniu od młodego z ostatniego winobrania. Jednak podczas degustacji określenia „stare” używa się do wskazania specyficznego smaku, jaki posiadają niektóre wina; jest to pewna dominanta zapachowa, nieomal cielesna, zmysłowa; powiedzenie: „smakuje starym winem” jest najwyższą pochwałą;