Uwiódł Christine i widzów

Mroczny romans o oszpeconym geniuszu muzyki, zniewalającej głosem i urodą chórzystce oraz jej młodym wielbicielu, porwał premierową publiczność. Podziękowała aktorom na stojąco. Tuż po opadnięciu kurtyny pytaliśmy znanych widzów o wrażenia ze spektaklu.

Ewa Braun, filmowa dekoratorka wnętrz, nagrodzona Oscarem’93 za “Listę Schindlera”, nie miała wątpliwości: Najnowsza premiera Romy to wydarzenie.

– Podziwiałam imponujące sceniczne rozwiązania. Profesor Paweł Dobrzycki (scenograf jest także wykładowcą uniwersyteckim – przyp. red.) doskonale się spisał – komentowała.

Braun ma możliwość porównania warszawskiego spektaklu do innych wystawień. Widziała wersję zaakceptowaną przez A. L. Webbera, graną od dwudziestu lat m.in. w londyńskim Her Majesty’s Theatre i nowojorskim Majestic Theatre.

Polski “Upiór w operze” różni się od tamtych nie tylko z powodu skromniejszych warunków lokalowych. Na dziesiąte urodziny Roma dostała niezwykły prezent – zgodę przedstawicieli Webbera na autorskie rozwiązania dotyczące scenografii, kostiumów i choreografii. Twórcy spektaklu skrzętnie to wykorzystali, radząc sobie, mimo ograniczających warunków. Podkreślała to dyplomatycznie Ewa Braun.

– Światowe wystawienia “Upiora...” i ich komercyjne sukcesy mogłyby działać demobilizująco, tymczasem zmotywowały i zdeterminowały zespół Romy – podsumowała Braun.

Większość pytanych przez nas osób podkreślała, widoczną w każdej scenie “Upiora...” pracę twórców i wykonawców.

– Jestem pod wrażeniem niezwykłego wysiłku, jaki zespół włożył w to przedsięwzięcie – mówił Jan Englert.

– Jeżeli prawdą jest, że bilety wyprzedano do września, gorąco gratuluję. Ten sukces się należy – wtórowała Beata Ścibakówna.

W samych superlatywach o “Upiorze...” wypowiadała się Bożena Walter: – Fantastyczne przedstawienie, znakomicie zrealizowane, zagrane i zaśpiewane. Scenografia na miarę Teatru Wielkiego. Była też pełna podziwu dla obsadowego nosa dyrektora Romy. – Co przedstawienie, to młode, wokalne odkrycie – chwaliła.

Wszystkim gościom niezwykle podobał się Damian Aleksander w roli demonicznego, ale i głęboko zranionego Upiora. Doceniali Marcina Mrozińskiego jako Raoula. Najwięcej zachwytów wzbudzała jednak Paulina Janczak, siedemnastolatka z Łodzi, która przekonująco wcieliła się w rolę Christine.

Aktorską pieczę nad Pauliną oraz jej zmienniczką, osiemnastoletnią Kają Mianowaną z Lublina sprawowała Anna Seniuk. Tę opiekę zauważyły i Bożena Walter, i Irena Santor.

Ale i inni wyk0nawcy dostarczali widzom niespodzianek. Choćby Barbara Melzer jako komediowo przerysowana diwa Carlotta Giudicelli.

Katarzynie Kolendzie-Zalewskiej w warszawskiej inscenizacji zaimponowało wykorzystanie w scenografii multimediów. – Gdyby tylko dyrektor Kępczyński miał większe możliwości techniczne... – wzdychała.

Natalia Kukulska zdradziła nam, że obawiała się nudnawego, klasycznie musicalowego przedstawienia, a wyszła zbudowana spektaklem na światowym poziomie. Spodobały jej się stroje autorstwa Magdaleny Tesławskiej. – Czarno-białe, graficzne kostiumy w scenie maskarady, były oszałamiające – mówiła. Głos Pauliny Janczak oceniła jako idealnie dobrany do postaci. – Christine ma w sobie naturalność, lekkość, wręcz dziewiczość – podkreślała. – Czy można się więc dziwić, że oczarowała Upiora i porwała publiczność?

Urodzinowe przedstawienie Romy wielką przyjemność sprawiło Irenie Santor, nie tylko z racji “klasycznych” głosów młodych wykonawców. – Do tej pory musieliśmy jeździć za granicę żeby zobaczyć dobry musical. A teraz wystarczy przyjść na Nowogrodzką.

Damian Aleksander: W tej chwili, tuż po premierze i przyjęciu, jakie zgotowała nam publiczność... chce mi się płakać. Dziękować wszystkim, którzy wzięli udział w tym przedsięwzięciu, i tym, którzy umożliwili jego powstanie. Czy na twój stan wpłynęły też emocje, jakie targają bohaterami?