Kupiłem sobie niedawno „Zaginione królestwa" Normana Daviesa. Prawdopodobnie nigdy tej książki nie przeczytam w całości, choć pewnie powinienem. Jest szalenie gruba i, jak znam siebie, to nie znajdę czasu by wgryźć się we wszystkie opisane w niej historie. Ale już samo przeglądanie jej spisu treści wywołuje we mnie dziką ekscytację. Tolosa, Alt Clud, Kerno, Aragonia, Gedanum, Rosenau, Carnaro itd. Czytam i co rusz spoglądam na okładkę. Nie ma na niej uzbrojonych w topory krasnoludów, elfów w zwiewnych szatach i czarodziejek z wydatnymi biustami. Jest namalowany przez Simone Martiniego Kondotier, który w oryginale kłusuje na fresku w Palazzo Publico w Sienie. Bo te wszystkie cudaczne nazwy to nasza historia, tego kontynentu, po którym od czasu zdarza nam się pędzić jakimś Pendolino albo nad którym skaczemy przy pomocy Ryanairów i innych tego typu wynalazków.
Nieuchwytne przestrzenie
Bo najciekawsze są krainy, których granice płowieją od dawna na starych mapach.
Kupiłem sobie niedawno „Zaginione królestwa" Normana Daviesa. Prawdopodobnie nigdy tej książki nie przeczytam w całości, choć pewnie powinienem. Jest szalenie gruba i, jak znam siebie, to nie znajdę czasu by wgryźć się we wszystkie opisane w niej historie. Ale już samo przeglądanie jej spisu treści wywołuje we mnie dziką ekscytację. Tolosa, Alt Clud, Kerno, Aragonia, Gedanum, Rosenau, Carnaro itd. Czytam i co rusz spoglądam na okładkę. Nie ma na niej uzbrojonych w topory krasnoludów, elfów w zwiewnych szatach i czarodziejek z wydatnymi biustami. Jest namalowany przez Simone Martiniego Kondotier, który w oryginale kłusuje na fresku w Palazzo Publico w Sienie. Bo te wszystkie cudaczne nazwy to nasza historia, tego kontynentu, po którym od czasu zdarza nam się pędzić jakimś Pendolino albo nad którym skaczemy przy pomocy Ryanairów i innych tego typu wynalazków.
