Płyta Piosenki Kabaretu Starszych Panów OD A do Z

Grzegorz Wasowski, syn Jerzego, rekomenduje wydawnictwo krótko: „Nie można tego nie mieć!". Dokonał żmudnej pracy, przekopując radiowe archiwa, bo to w dzisiejszym studiu Trójki przy ul. Myśliwieckiej dokonywano nagrań dla Kabaretu Starszych Panów. Nikt już nie pamięta, że poszczególne telewizyjne emisje były również nadawane przez Polskie Radio.

Efekty poszukiwań Wasowskiego juniora są imponujące: prawie jedna czwarta ze 186 piosenek zebranych na sześciu płytach nigdy wcześniej nie była publikowana. Obok hitów w rodzaju „Addio pomidory" czy „Kaziu, zakochaj się" znajdziemy tu zapomniane arcydziełka, jak „Tango Rzepicha" brawurowo zaśpiewane przez przedwojennego amanta i tenora Andrzeja Boguckiego albo trzy wersje lirycznej piosenki „Czemu zgubiłaś korale". Wykonawcą jednej jest  Jerzy Wasowski, obdarzony ciepłym głosem, choć on lekceważył swój wokalny talent.

KONKURS

Dla naszych czytelników mamy pięć zestawów płyt "Wędrówki i myśli porucznika Stukułki".

Aby je wygrać, wyślij w piątek (31 października) esemes o treści ZW.01.Imię Nazwisko + ADRES WYSYŁKI na nr 71601 (cena 1 zł plus VAT - 1,23 zł).

Wygrywa co drugi esemes nadesłany na dany kod w godz. 13.00 - 15.00 w dniu 31 października do momentu wyczerpania puli nagród (album wyślemy na wskazany w esemesie adres, informacja o wygranej znajdzie się w esemesie zwrotnym).

Czy kolejna edycja lub wręcz reedycja wielokrotnie wydawanych przebojów zainteresuje kogoś więcej niż najzagorzalszych fanów tandemu Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski? Odpowiedź na to pytanie przynoszą jednak wyniki sondy przeprowadzonej kilka miesięcy temu na jednym z portali internetowych. 72 proc. uczestników odpowiedziało, że Kabaret Starszych Panów to „genialny kabaret".

Zaledwie 14 proc uznało natomiast, że to „stare dzieje" i „mało śmieszne archiwalia". Na tym polega fenomen Kabaretu Starszych Panów, który zakończył żywot w lipcu 1966 roku po 16. programie. A jednak nadal bawi, może dlatego, że unikał komentowania aktualnych zdarzeń, co uwielbiają obecni autorzy hołubieni przez telewizję publiczną. Ich żarty z pewnością nie przetrwają pół wieku.

Jak być premierem

Bezpośrednie odniesienia do codzienności PRL zdarzały się Starszym Panom rzadko. Właściwie tylko w kupletach rozpoczynających w 1958 roku pierwszy program zaśpiewali: „Trudna rada, jeśli chodzi o karierę/to nie będzie, już nie będzie się premierem/Ale z drugiej strony, weźmy, co tu kryć/Jak to długo tym premierem trzeba być". Była to aluzja do Józefa Cyrankiewicza, który trwał na czele rządu mimo politycznych burz i odwilży.

Potem Wasowski z Przyborą schronili się w świecie purnonsensowego żartu, połączonego jedynie cienką linią z rzeczywistością, jak w wieczorze „Kwitnące szczeble". Aleksandra Śląska grająca wówczas ważną Panią Dyrektor mówiła: „Ja przecież dźwigam na barkach całą tę instytucję! W tej sukni akurat nie widać, ale mam drugą, wieczorową, i w tej widać barki".

Im bardziej postaci z Kabaretu – Jesienna Dziewczyna, Hrabina Tyłbaczewska, Odrażający Drab czy Dziecię Tkaczy – wydawały się przybyszami z innego świata, tym częściej realny PRL prezentował się groteskowo. Nic dziwnego, że ówczesny piewca górniczego trudu pisarz Gustaw Morcinek toczył na łamach prasy krucjatę przeciw „dwóm mizdrzącym się, autentycznie podstarzałym facetom", jak nazwał Starszych Panów.