Pod koniec lat 80. XX wieku Pomarańczowa Alternatywa „dowodzona” przez legendarnego „Majora” – Waldemara Fydrycha, stała się jedną z najciekawszych form opozycji antykomunistycznej w PRL, wyrażającą sprzeciw wobec panującej rzeczywistości, w niekonwencjonalny jak dotąd sposób, poprzez organizację ulicznych happeningów.
Inspiracją do tego typu działań stała się najprawdopodobniej działalność kontestatorska Ruchu Provo i Partii Krasnoludków w Holandii w latach 60. i 70. ub. wieku.
[srodtytul]Legendarny „Major”[/srodtytul]
W przypadku „Majora” Pomarańczowa Alternatywa nie była pierwszym polem jego opozycyjnej aktywności. Zaczynał pod koniec lat 70. jako działacz Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu. Jesienią 1980 r., gdy kształtowała się „Solidarność” i Niezależne Zrzeszenie Studentów, w środowisku studentów Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu utworzył Ruch Nowej Kultury, który szerszą działalność rozwinął jednak dopiero jesienią 1981 roku podczas strajków studenckich. Niemniej to właśnie wówczas Fydrych zorganizował pierwsze happeningi, został „Majorem” oraz zaczął wydawać gazetkę, której tytuł „Pomarańczowa Alternatywa” kilka lat później stał się nazwą szerszego ruchu happeningowego. Działalność RNK praktycznie zakończyła się wraz z wprowadzeniem stanu wojennego. Po 13 grudnia 1981 r. „Major” zasłynął z malowania krasnoludków na murach, w miejscach, gdzie zostały zamalowane hasła o wydźwięku politycznym. Z czasem stały się one jednymi z najważniejszych symboli Pomarańczowej Alternatywy.
W drugiej połowie lat 80. Fydrych przystąpił do organizacji happeningów skierowanych do masowego odbiorcy. Pierwsze próby podejmowane we Wrocławiu cieszyły się jednak niewielkim zainteresowaniem. Dużym sukcesem, a zarazem przełomem dla kształtowania się całego ruchu, okazał się dopiero happening „Krasnale” z 1 czerwca 1987 r. prowadzony z dużym rozmachem i wyobraźnią.
