Rosja panicznie szuka zwycięstwa na Ukrainie

Jej sytuację komplikuje fakt, że głównym sojusznikiem Azerbejdżanu jest Turcja występująca jako pośrednik w rozmowach rosyjsko-ukraińskich. Ale same negocjacje nie posuwają się naprzód. – Realne porozumienia można będzie tam zawrzeć dopiero, gdy zostaną wyczerpane wojskowe możliwości lub gdy jedna ze stron poniesie oczywistą, niedającą się ukryć klęskę – uważa politolog Jewgienij Minczenko.

Na razie jedyną widoczną zmianą z rosyjskiej strony jest ogłoszenie przez jednego z zastępców szefa rosyjskiego sztabu generalnego, generała Siergieja Rudskoja, nowych „celów operacji specjalnej”. Kreml najechał sąsiada pod hasłami „denazyfikacji i demilitaryzacji”. Teraz Rudskoj ograniczył je do „wyzwolenia Donbasu” (czyli zajęcia obwodów donieckiego i ługańskiego) – wzmacniając domysły o przygotowywaniu kolejnej ofensywy na wschodzie kraju.

Ale mimo to Rosjanie nie rezygnują z prób zajęcia Kijowa, choć tu ponoszą największe straty. Nie zważają nawet na to, że brakuje im żołnierzy do obsadzenia wszystkich odcinków frontu na Ukrainie.

„By Ukraińcy zgodzili się na ustępstwa terytorialne, (Kreml), musi zadać im dużą klęskę wojskową. Dlatego najprawdopodobniej zostanie w końcu przeprowadzona mobilizacja (w Rosji). Albo Putin zdecyduje się na użycie taktycznej broni jądrowej dla przełamania impasu” – uważa jeden z niezależnych rosyjskich analityków.

Ale obecnie równie prawdopodobne jest, że to właśnie ukraińska armia – niepokonana, za to wzmocniona dostawami zachodniej broni – „przełamie impas”, wygrywając liczącą się bitwę, na przykład wyzwalając Chersoń albo odblokowując Mariupol. „To doprowadziłoby do wrzenia wśród generalicji i może nawet do wojskowego puczu w Rosji. Rosyjski front w Ukrainie rozsypałby się. (…) Putinowi nie ma czego zazdrościć” – dodał.