Frank został walutą narodową Szwajcarii na mocy federalnej ustawy o monetach z 1850 r. i zastąpił setki będących w obiegu jednostek monetarnych (emitowanych przez kantony, miasta, banki i sąsiednie kraje). W 1865 r. Szwajcaria, Francja, Belgia i Włochy utworzyły Łacińską Unię Walutową, w ramach której powiązały swoje waluty ze złotem i srebrem. 1 frank miał być od tej pory wart 4,5 grama srebra lub 0,29 grama złota. Choć unia przestała funkcjonować w latach 20. XX w., to Szwajcaria nadal trzymała się tego standardu aż do 1936 r., gdy jej pieniądz został zdewaluowany aż o 30 proc. (co było odpowiedzią na podobne dewaluacje dolara, funta i franka francuskiego). W 1945 r. Szwajcaria przystąpiła do układu z Bretton Woods, w ramach którego powiązano kurs franka z dolarem. Za 1 dol. płacono 4,375 franka. Powiązanie to zostało przerwane w 1973 r. w związku z rozpadem systemu z Bretton Woods.