Zawsze podziwiam Polaków

[b]Rz: Co zdecydowało, że została pani aktorką?[/b]

Gdy byłam młodą dziewczyną, poproszono mnie, bym wystąpiła w filmie, i tak się zaczęło.

[b]Nie marzyła pani o tym?[/b]

Nie, na pewno nie.

[b]Czy teraz granie różnych ról traktuje pani jako swoistą, życiową terapię?[/b]

Cóż, samo życie może być terapią albo wręcz koszmarem. To zależy, jaką drogą się przez nie idzie. Praca w filmie to ciągłe eksperymentowanie z różnymi emocjami, które są nadal twoje, ale których być może nie odnalazłbyś w prawdziwym życiu. Zdarza się jednak, że granie bywa całkiem interesujące.

[b]Jak w tej sytuacji wiąże się pani z rolą? Utożsamia się z postacią na czas kręcenia filmu, czy zwyczajnie przychodzi do pracy i schodząc z planu, zapomina o roli?[/b]

Mam wrażenie, że jakoś jednak pozostaję z postacią. Nie zostawia się tej historii, tej osoby, którą się gra. Ona staje się także tobą, jest przedłużeniem ciebie, kimś, kto żyje innym życiem. Nie można więc tej postaci z siebie wyrzucić. To zresztą nie zawsze jest potrzebne.

[b]Zagrała pani w tak wielu ważnych filmach. Który z nich wydawał się najciekawszy na etapie przygotowań do roli?[/b]

Nie mogę tego powiedzieć. Wolę, żeby niektóre sprawy pozostały tajemnicą.

[b]A po której roli uznała pani, że wie, jak grać, nabrała większej wiary w swoje aktorskie umiejętności?[/b]

Żaden film nie dał mi takiej pewności.

[b]Skąd ta skromność?[/b]

Wraz z wiekiem staję się coraz bardziej przerażona i pełna wątpliwości. Tak już jest. Kiedyś miałam trochę więcej pewności, ale z czasem człowiek robi się coraz mniej pewny swego. Aż na koniec nie wie już prawie nic.To dziwne spostrzeżenie. A kiedy, skacząc po kanałach, znajduje pani swój film, to ogląda go, czy też zmienia na inny kanał?Coś takiego jak oglądanie siebie zdarzyło mi się raz albo dwa razy. To też zależy od mojego humoru. Czasami, widząc siebie, mogłabym rozwalić telewizor na kawałki.

[b]Ma pani coś z rockowej gwiazdy.[/b]

Tak (śmiech).

[b]Czy zdarzyło się pani, czytając setki scenariuszy, poczuć przy lekturze któregoś z nich, że wzrusza panią do łez?[/b]

Oczywiście, że tak. Nie powiem, co to było, ale się zdarzało. W sumie jest tak, że muszę znaleźć się w takim stanie, o jakim pan mówił, by przyjąć rolę. Wtedy wiem, że coś może z tego wyjść. Nie mówię o płaczu, ale o moim związku emocjonalnym z historią opowiedzianą w scenariuszu. Nie musi być to rola naładowana emocjami, ale musi u mnie wyzwalać poczucie więzi z postacią, którą mam zagrać. I z przesłaniem filmu. Jeśli pojawia się taki związek, mogę zagrać tę rolę, wystąpić w tym filmie. Wiadomo jednak, jak już mówiłam, że efekt może być inny od oczekiwań aktora, to jest już poza mną. Bardzo dużo zmian niesie montaż. Bardzo wiele zależy od punktu widzenia, jaki przyjmie reżyser. Dla mnie liczy się to, że uhonorowałam ten film swoją najlepszą grą, na jaką mnie było stać. To wszystko, co mogę zrobić.

Nie jest łatwo wydobyć z pani konkretne uwagi dotyczące aktorstwa.Nie wszystko musi być powiedziane do końca. Odrobina tajemniczości nigdy nie zaszkodzi.

[b]Grywa pani także w komediach i widać, że ma doskonałe wyczucie tego gatunku. Jakby pani określiła swoje poczucie humoru?[/b]

Gdybym nie miała poczucia humoru, to już dawno bym nie żyła (śmiech).

[b]Jest pani Angielką, ale ma w sobie coś francuskiego.[/b]

Jestem Angielką i mam angielskie poczucie humoru. To ma się w sobie, w genach i to jest część kultury, w jakiej się dorasta. Można podróżować po całym świecie, ale poczucia humoru się nie zmieni.

[b]Niedawno zagrała pani w futurystycznym filmie „Babylon A.D”. Co pani zdaniem czeka nas, ludzi w przyszłości?[/b]

Kiedy się spojrzy na dzieje ludzkości, to wniosek może być tylko jeden: wszystko może się zdarzyć. Mężczyźni i kobiety wykazują niezwykłą inwencję w głupocie, absurdach, przemocy. Moim zdaniem będziemy wymyślali coraz to nowe technologie aż do chwili, kiedy sami zmieciemy się z powierzchni Ziemi.

[b]Śledząc pani karierę, zastanawiam się, czym kieruje się pani przy wyborze ról, bo z przykrością zobaczyłem panią niedawno w „Nagim instynkcie 2”?[/b]

Dlaczego jest panu przykro?

[b]Bo to straszny film.[/b]

To prawda. A mógł być naprawdę dobry. Zgodziłam się w nim zagrać, bo uważałam, że to będzie dobra zabawa. Niestety, tak się nie stało.

[b]Więc jak wybiera pani rolę? Kieruje się intuicją?[/b]

Może to rzeczywiście przeczucie. Wspomniany „Nagi instynkt 2” mógł być filmem odlotowym, ale nie był, bo twórcy potraktowali go zbyt poważnie. Nie było to po mojej myśli. Zawsze kręci się film i liczy, że będzie taki, jak się spodziewamy. Potem się okazuje, że wychodzi coś zupełnie innego.

[b]Pani ostatnia rola to Lady Spencer w „Księżnej”. Jak można określić ten obraz?[/b]