Chciałem być piłkarzem, zostałem aktorem

Poza komediami romantycznymi i rozrywką polskie kino stawia ostatnio przygnębiające diagnozy. Ten film odwrotnie – mówi o podnoszeniu się z dna. Niesie ogromną dawkę optymizmu.

Rzeczywiście, mimo trudnego tematu, brudu, szarości, nieefektowności – jest tu światełko w tunelu. Walka, by uchwycić się jakiejś deski ratunku i wypłynąć z powrotem ku życiu. To jest właśnie w tej historii najpiękniejsze. Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być... lepiej.

W filmie jako trener przygotowuje pan do mistrzostw świata bezdomnych 11 zawodników. Jak młoda kobieta, jaką jest Kasia Adamik, dawała sobie na planie radę z chmarą mężczyzn?

Kasia to świetna dziewczyna. Otwarta, zawsze uśmiechnięta, z ogromnym urokiem. Ale jednocześnie ma silny charakter i zna się na tym, co robi. Wszyscy faceci bez żadnych oporów się jej podporządkowywali.

Żal panu, że nie zrobił pan kariery jako piłkarz?

Czasem tak, choć nie wiem, czy wobec pokus, które czyhają na piłkarzy, i pieniędzy, jakie oni zarabiają, nie rozbestwiłbym się i nie zdemoralizował. A aktorstwo pokochałem. Ten zawód pozwala mi się nieustannie zmieniać. Dzisiaj jestem bezrobotnym trenerem, jutro na planie nowego filmu Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza "Idealny facet dla mojej dziewczyny" będę tytułowym ideałem. A moje chłopięce marzenie i tak się spełniło: w meczu polskich aktorów z artystami włoskimi zagrałem na dużym stadionie Legii i nawet strzeliłem jedyną bramkę.