Musical nowej generacji

Wydawałoby się, że film muzyczny to przestarzały gatunek, bez szans na rozbudzenie wyobraźni młodych widzów, którzy już jako małe dzieci szukają rozrywki na własną rękę w Internecie. A jednak opowieść o uczniach pewnego liceum zelektryzowała nastolatki, tak jak niegdyś "Dźwięki muzyki", "Grease" czy "West Side Story".

Komercyjny sukces filmu przyjął jednak nowoczesne oblicze: poza rekordową oglądalnością "High School Musical" (pierwszą część w Disney Channel widziało 17 mln osób) była też wysoka sprzedaż płyt z muzyką, prestiżowe nagrody (m.in. Emmy i Billboard), inspirowane musicalem ubrania, gadżety, książki i gry komputerowe, objazdowy show na lodzie oraz wychwalane przez recenzentów i oblegane przez małoletnią publiczność spektakle teatralne. Teraz szał sięga zenitu – trzecia część musicalu jest od wczoraj w kinach.

Historia paczki szkolnych przyjaciół, do której należy zakochana para – Gabriella i Troy – rozgrywa się w kiczowatej i przesyconej kolorami rzeczywistości amerykańskiego zbytku. Bohaterowie nie mają moralnych rozterek ani bolesnych problemów – same możliwości. I właśnie ich nadmiar jest jedynym realnym kłopotem. W najnowszej części Troy nie wie, co wybrać: stypendium dla utalentowanych koszykarzy czy przyznaną mu nagle nagrodę prestiżowej akademii muzycznej. Zdradzę, że postanowił połączyć obie opcje, a przy okazji także ocalić związek z dziewczyną, która będzie studiowała w mieście obok. Jednym słowem: po co wybierać, przecież można mieć wszystko.

[srodtytul]Zło jest na niby [/srodtytul]

W świecie "High School Musical", w którym nawet brud i rdza są efektem pieczołowitej stylizacji, nic nie dzieje się naprawdę. Ukazane w nim nastolatki nie palą i nie przeklinają, za to dużo się uśmiechają, grają w golfa, śpiewają i tańczą. I to jak!

Wymyślony dla nich taniec jest prawdziwym majstersztykiem trójki choreografów. Spotkali się: uliczny tancerz Charles Klapow, adeptka klasycznych szkół Bonnie Story i Kenny Ortega, reżyser z dorobkiem broadwayowskim, autor choreografii dla Jacksona i Streisand. Stworzyli dynamiczny kod – w ruchach młodych aktorów jest elegancja, luz, pewność i wiara w siebie. Czyli to, co w dużej mierze charakteryzuje dzieci dorastające w dostatku.

Ortega wymyślił schematyczną rzeczywistość pozbawioną zła. Jedynym symbolem zepsucia jest zarozumiała antybohaterka Sharpey, wykapana lalka Barbie. Wiadomo jednak, że jej zamiłowanie do odbicia w lustrze oraz wkładania na siebie wszystkiego, co błyszczące i różowe, krzywdzi wyłącznie ją samą. A każda część serii i tak kończy się szczęśliwie – nim opadnie kurtyna Sharpey zdąży pokazać, że ma dobre serce. Oglądając film, podskórnie czujemy, że żaden z nastolatków nie zrobi błędu. Możemy śledzić ich dojrzewanie bez lęku, ale też pozbawieni wszelkich innych emocji.

Pod grubą warstwą lukru można jednak dostrzec w tej bajce wychowawcze treści. "High School Musical" to uwspółcześniony etos amerykańskiego self-made mana. Bohaterowie spełniają swe marzenia dzięki pracy i wspólnemu działaniu. W tej grupie żaden talent się nie marnuje, odmienność jest atutem, a najważniejsze pozostają szczerość i przyjaźń, rozumiana jako chrześcijańska miłość bliźniego.

[srodtytul]Kraina stereotypów[/srodtytul]

Nieskazitelnie piękna Gabriella przyjaźni się z Murzynką, a także otyłą (ale za to inteligentną) cheerleaderką oraz obrzydliwie bogatym (lecz dobrodusznym) pięknisiem. Reżyser chce w ten sposób oduczyć małych widzów posługiwania się stereotypami. Inna sprawa, że sam się nimi podpiera, ale trudno czynić z tego zarzut – musicalowa forma wymaga uproszczeń. Roztańczona szkoła Ortegi jest mniej pouczająca niż opowieści o Harrym Potterze, który mierzy się ze złem. Tym zewnętrznym i tym, które – zdaniem Rowling – każde dziecko nosi w sobie. Ale świat "High School Musical" jest bezpieczny, więc rodzice chętnie zostawią w nim dzieci, a te jeszcze chętniej będą do niego wracać. Bo tu żaden Voldemort ani zły wilk nie przeszkadza im marzyć.

Z tą wyidealizowaną krainą na zawsze będą się kojarzyć aktorskie gwiazdy, m.in. grający Troya Zac Efron i wcielająca się w Gabriellę Vanessa Hudgens. Trudno o lepszą trampolinę do sławy. "Grease" katapultował Travoltę i Olivię Newton-John, a z telewizyjnej fabryki Mickey Mouse Club wyszli dzisiejsi władcy popu: Britney Spears, Christina Aguilera oraz Justin Timberlake. Solowe debiuty Efrona i Hudgens to tylko kwestia czasu.