Gwiazdor podnosi się z dna

Ciało spuchnięte od sterydów, nabrzmiała twarz – wrak człowieka. To Randy "The Ram" Robinson, bohater "Zapaśnika". Jednak charakteryzator nie napracował się przy tym filmie. Tak naprawdę wygląda Mickey Rourke! Znakomity aktor, który stał się ofiarą pędu ku autodestrukcji.

[srodtytul]Niekontrolowana furia [/srodtytul]

Zaczynał u najlepszych. Debiutował w komedii "1941" Stevena Spielberga (1979). Gdy w następnych latach zagrał w "Żarze ciała" (1981) Lawrence'a Kasdana, "Diner" Barry'ego Levinsona (1982) i "Rumble Fish" Francisa Forda Coppoli (1983), było jasne, że narodził się wielki talent.

Rourke'a porównywano do największych. Miał być drugim Robertem De Niro, a zarazem następcą Marlona Brando. Z pierwszym łączyła go bliska obsesji perfekcja, z jaką przygotowywał się do ról. Z drugim – mroczny magnetyzm, którym emanowali jego bohaterowie. Dostrzeżono w nim także nowe wcielenie Jamesa Deana – outsidera i buntownika.

A on w kolejnych filmach potwierdzał, że zasługuje na każde z tych porównań (m. in. "Harry Angel" Alana Parkera z 1987 roku). Do tego stał się bożyszczem kobiet, gdy uwodził Kim Basinger w "Dziewięć i pół tygodnia" – erotyku Adriana Lyne'a (1986).

Studia filmowe były gotowe jeść mu z ręki. Rourke'owi proponowano role w samych hitach: "Nietykalnych", "Gliniarzu z Beverly Hills", "Plutonie", "Milczeniu owiec". Wszystkie odrzucił! Coraz częściej prowokował skandale, doprowadzał do szału reżyserów i zrażał do siebie partnerów z planu.

"Wraz z sukcesem pojawił się u mnie niekontrolowany gniew, arogancki upór – wspomina w wywiadach. – Nie chciałem, żeby ludzie całowali mi d..., stawiali drinki, obiady". Pracę z Rourkiem na planie "Harry'ego Angela" Alan Parker nazwał koszmarem. Kim Basinger powiedziała po "Dziewięć i pół tygodnia", że w scenach zbliżeń z Mickeyem czuła, jakby "całowała popielniczkę". A producentka "Johnny'ego Przystojniaka" (1989) dodała: "Traktuje ludzi jak śmiecie, miewa ataki furii".

[srodtytul]Zero kompromisów [/srodtytul]

Skąd u Rourke'a ta wściekłość i agresja prowadzące do metodycznego niszczenia własnej kariery? Wpływ na jego zachowanie miało zapewne trudne dzieciństwo: rozwód rodziców, maltretowanie Mickeya przez drugiego partnera matki (choć ojczym wszystkiemu zaprzecza). Nie był w stanie poradzić sobie z dręczącymi go demonami.

Aktor przyznaje, że nie rozumiał także mechanizmów obowiązujących w przemyśle filmowym: "Za "Żar ciała" postanowili mi dać tysiąc dolarów dziennie. Ale ja chciałem 1500 i nie miałem zamiaru zejść niżej. Nie miałem jeszcze wyrobionej pozycji w branży, ale coś pchało mnie, by żądać tego, czego nie mogli mi dać. Nie potrafiłem zdobyć się na kompromis".

Szefowie studiów mieli dość, gdy zaczął ich otwarcie krytykować. Pochodzącego z Irlandii Rourke'a oskarżono także o finansowanie IRA. Na dodatek gwiazdor dokonywał coraz głupszych wyborów filmowych. W 1989 roku zagrał w "Dzikiej orchidei", filmie przypominającym soft porno.

Na planie poznał uzależnioną od heroiny modelkę Carre Otis. Oboje dostali nominacje do Złotych Malin. Hollywood zatrzasnęło przed Rourkiem drzwi na 15 lat.

[srodtytul]Wygrana walka [/srodtytul]

W połowie lat 90. Mickey mógł uratować karierę. Tarantino zaproponował mu rolę w "Pulp Fiction". Jednak Mickey odmówił. Rzucił aktorstwo i wrócił do boksu, pasji z lat młodzieńczych. Stoczył 11 walk. Wygrał dziewięć, dwie zremisował. Efekt starć był tragiczny. Dwa wstrząśnienia mózgu, zgruchotane kości policzkowe, objawy utraty pamięci krótkotrwałej. Operacje plastyczne nie uratowały jego twarzy – nos zrekonstruowano z chrząstki z ucha.

Rourke spadł na dno. Próby powrotu do aktorstwa kończyły się żałosnymi występami w tandetnych produkcjach. Zaczął szukać pomocy u psychologa. A później pomocną dłoń wyciągnęli do niego: Robert Rodriguez i Darren Aronofsky. Pierwszy obsadził Rourke'a w sequelu "Desperado" i "Sin City", drugi dał mu rolę w "Zapaśniku". Ostatnio w wywiadzie dla "Süddeutsche Zeitung" 57-letni Mickey zapewniał: "Chcę pracować z ludźmi, których szanuję i od których mogę się czegoś nauczyć. Inaczej znów znajdę się w tym samym miejscu co przed laty".

[ramka][b]Recenzja[/b]

Nowy film Darrena Aronofsky'ego powiela popularne hollywoodzkie schematy. Ale staje się wspaniałym kinem dzięki kreacji Mickeya Rourke'a, za którą dostał Złoty Glob i był nominowany do Oscara.