Oscary 2011: jak aktorzy walczą o Oscary

Najcenniejsza nagroda w przemyśle filmowym to w istocie stop cyny, antymonu i miedzi. Pokrywa ją warstwa 24-karatowego złota. Koszt wykonania wynosi około 300 dolarów, ale dla ludzi z branży pozłacana statuetka jest bezcenna. Buduje markę producentów i reżyserów, ustala hierarchie wśród hollywoodzkich aktorów.

Oscary - czytaj więcej

O tym, kogo promować w walce o Oscary, decydują zwykle studia filmowe. To one m.in. zamieszczają w branżowych pismach reklamy wychwalające grę wykonawców – z dopiskiem „for your consideration" („ku twojej uwadze") – skierowane do członków Akademii. Jednak w tym roku z systemu wyłamała się Melissa Leo, nominowana za drugoplanową rolę w dramacie bokserskim „Fighter".

Po tym, jak zdobyła za swoją kreację m.in. Złoty Glob, zamieściła w prasie i Internecie zdjęcia. Widać ją na nich w błyszczącej sukni wieczorowej i białym futrze. Jest także dopisek: „consider", czyli przemyśl lub rozważ.

Tłumaczyła, że na nietypową sesję zdecydowała się ze względu na narastającą frustrację. Mimo szumu wokół roli w „Fighterze" nie była w stanie przebić się na okładki magazynów i pokazać hollywoodzkim tuzom, że 50-letnia kobieta może być jeszcze atrakcyjną aktorką. „Wzięłam sprawy w swoje ręce" – mówiła dziennikarzom. „Jestem pewna, że nie przekroczyłam w ten sposób granic wyznaczonych przez Akademię".

Rzeczywiście, Leo nie naruszyła regulaminu, choć jej szczerość i nieskrywana determinacja mogły wywołać w Hollywood dziwne wrażenie. Jednak to nie ona pierwsza wpadła na pomysł, by w niekonwencjonalny sposób dopomóc szczęściu i zgarnąć Oscara.

Pionierką była gwiazda kina niemego Mary Pickford, która w 1929 roku zagrała w dźwiękowej „Kokietce" Sama Taylora. Ani film, ani aktorka nie zachwycili. Ale o przyznaniu Oscarów decydował wtedy pięcioosobowy komitet. Pickford wykorzystała więc towarzyskie koneksje i zaprosiła całą piątkę na przyjęcie do swojej posiadłości. Nie wiadomo, jak goście bawili się podczas tego party, ale Pickford otrzymała Oscara.

Najlepszym sposobem jest jednak wynajęcie agenta prasowego. Tak w 1945 roku postąpiła Joan Crawford, gwiazda „Mildred Pierce" Michaela Curtiza. Ten, już na etapie zdjęć do filmu, informował dziennikarzy o wielkiej roli swojej klientki. Akademia połknęła haczyk.

Jednak z agentami trzeba uważać. Do dziś wspominany jest w Hollywood przypadek Chilla Willsa, cenionego aktora drugoplanowego, który bardzo chciał dostać Oscara za rolę w westernie „Alamo" Johna Wayne'a (1960). Wills zatrudnił W.S. Wojciechowicza, weterana wśród speców od promocji. Nie mógł gorzej trafić.