Przewaga tych trzech banków nad konkurentami wynika z bardzo korzystnego sposobu, w jaki kwoty wydane kartą w sklepach lub podjęte w bankomacie za granicą są przeliczane na złote. Cała trójka zdecydowała się pozostawić przeliczenia walutowe organizacji, której logo znajduje się na karcie, a więc MasterCardowi lub Visie. A ponieważ kursy wymiany walut stosowane przez te organizacje są znacznie korzystniejsze od bankowych, rachunek karty jest obciążany mniejszą kwotą w złotych.

Między trzema wyróżnionymi bankami istnieje jednak istotna różnica. W Polbanku z tak korzystnych zasad korzystają zarówno posiadacze kart debetowych, jak i kredytowych. Dwie pozostałe instytucje zatrzymały się w pół drogi. Transakcje kartami debetowymi są rozliczane w sposób najkorzystniejszy dla klientów, jednak użycie karty kredytowej będzie już znacznie bardziej kosztowne.

Kwoty wydane kartą Deutsche Banku są najpierw przeliczane z lokalnej waluty na euro przez organizację MasterCard, a potem na złote przez bank po obowiązującym w nim kursie. W Pekao SA ten mechanizm jest nieco bardziej skomplikowany, ale w końcowym efekcie i tak wykorzystywany jest kurs z tabeli sporządzonej przez bank.

[srodtytul]Co z bankomatami[/srodtytul]

Jeśli karta jest używana do płacenia w sklepie, jej posiadacza nie interesuje nic innego poza kursem wymiany walut. Gdy jednak będzie użyta w bankomacie, trzeba pamiętać o dodatkowym koszcie, jakim jest prowizja za podjęcie gotówki.

Także w tej kategorii najlepiej wypada Polbank. Zadowala się on zryczałtowaną opłatą za skorzystanie z zagranicznego urządzenia w wysokości 10 zł. W Deutsche Banku i Pekao SA prowizja jest liczona jako procent podejmowanej sumy. W dodatku ten ostatni bank stosuje najwyższą na rynku stawkę:

4 proc., nie mniej niż 10 zł. Obu instytucjom trzeba jednak oddać to, że we wskazanych bankomatach za granicą można pobierać pieniądze bez prowizji.

[srodtytul]Prowizje za przewalutowanie[/srodtytul]

Pozostałe banki nie rezygnują tak łatwo z zarobku, jaki mogą osiągnąć przy okazji przeliczania na złote zagranicznych transakcji. Ich zysk jest ukryty w zastosowanym kursie walutowym. Niektóre naliczają też prowizję za przewalutowanie.

Aby zestawić koszty ponoszone przez posiadaczy kart, poprosiliśmy banki o wyliczenie, jaką sumą zostanie obciążony rachunek w złotych (konto osobiste lub rachunek karty kredytowej), jeśli posiadacz karty wyda nią 30 euro, 200 koron duńskich lub 10 tys. węgierskich forintów (patrz tabela na D2).

Przyjęliśmy teoretyczne założenie, że transakcja jest rozliczona tego samego dnia, w którym klient płaci kartą lub podejmuje gotówkę z bankomatu. W praktyce wygląda to zupełnie inaczej. Jeżeli tego samego dnia kilka osób wykona transakcje kartami różnych banków, każda z nich może zostać rozliczona z inną datą, a więc i po innym kursie. Tymczasem jeden dzień opóźnienia może się łatwo przełożyć na kilka procent różnicy w ostatecznych wyliczeniach, bo kursy walut potrafią się gwałtownie zmieniać. Dlatego przyjęliśmy to nieco sztuczne założenie, by wyrównać szanse banków.