Polskie Smart City. Teleinformatyka w służbie ludzi

Katowice, Wrocław, Kraków, Łódź i Warszawa. Ale też Gdańsk, Legnica i Tarnów. Przybywa w kraju miast, które testują lub inwestują w projekty, wykorzystujące rozwiązania z pogranicza informatyki i telekomunikacji. Giganci z branży teleinformatycznej ukuli dla takich miejsc i ich pomysłów nowe miano: „smart cities", czyli sprytne miasta. – „Smart city" to koncepcja wykorzystania nowoczesnych technologii do poprawy jakości życia w miastach – obniżenia kosztów energii, poprawy środowiska, kontaktu z władzami publicznymi, podniesienia bezpieczeństwa, jakości edukacji i opieki zdrowotnej – mówi „Rz" Jan Justus, dyrektor w biurze Boston Consulting Group w Monachium.

– Polska jest gotowa do wprowadzenia projektów „smart cities". Moim zdaniem spełniony został warunek dostępności sieci telekomunikacyjnych oraz urządzeń końcowych umożliwiających współpracę z elementami pomiarowymi i wykonawczymi – przekonuje Piotr Jasiniewski – dyrektor ds. platform usługowych z firmy Ericsson.

Boom przed nami

– Są dwa typy aglomeracji, które wdrażają rozwiązania „smart city". Po pierwsze, bardzo szybko rozwijające się miasta w mniej zamożnych państwach, które muszą poradzić sobie z tym, że co roku osiedlają się w nich setki tysięcy nowych mieszkańców. Drugą grupą są miasta w krajach zamożnych, nowoczesne metropolie, jak Londyn, Amsterdam, Nowy Jork czy San Francisco, które zabiegają o naukowców, przedsiębiorców, specjalistów od nowoczesnych technologii – wyjaśnia Justus.

– Na świecie wdrażanych jest wiele projektów pilotażowych, ale nie spodziewam się, żeby w najbliższym czasie nastąpiło ich umasowienie. Głównym wyzwaniem jest skala niezbędnych inwestycji, która wyhamowuje aspiracje władz wielu miast – uważa Justus.

To się może opłacać

Polskie miasta dołączyły do tego trendu jakiś czas temu. Zwykle decydują się na inwestycje w systemy zarządzania ruchem miejskim, rzadziej w nowoczesne systemy oświetleniowe dostosowujące się do warunków pogodowych czy wydarzeń na drodze.

– Pracujemy jednocześnie nad wieloma projektami, które zaliczamy do tzw. projektów „smart city" – mówi Michał Olszewski, wiceprezydent Warszawy.

– Pilotażowo testujemy system optymalizacji oświetlenia miejskiego. Pracujemy również nad dwiema aplikacjami mobilnymi. Pierwsza z nich to Virtualna Warszawa: mikronawigacja w budynkach, przydatna m.in. dla osób niedowidzących, ale nie tylko. Druga to aplikacja z pogranicza telemedycyny, której zadaniem będzie komunikowanie stanu zdrowia seniorów opiekującym się w ramach systemu pomocy społecznej – wylicza.

Koszt wdrożenia każdej ze wspomnianych aplikacji to według niego kilka–kilkanaście milionów złotych. – Ale korzyści są kilkakrotnie wyższe – zapewnia Olszewski.

Według niego ważnym ruchem w rozwoju technologii „smart city" było otwarcie danych dla podmiotów zewnętrznych, m.in. o transporcie miejskim. – Dzięki temu każdy operator może dane te wykorzystać, przetwarzać i replikować. Namacalnym efektem otwarcia jest kilka aplikacji ułatwiających poruszanie się miejskim transportem, np. „Jak dojadę" – mówi.

– Największy pod względem budżetu będzie drugi etap systemu sterowania ruchem. To koszt 100 mln zł  – informuje wiceprezydent Warszawy. Kapitałochłonność projektu wynika m.in. z tego, że wiąże się z pracami drogowymi. Urząd Miasta Kraków na pytanie o analogiczne projekty przysłał całą listę. – Główne dziedziny, gdzie wprowadzono już „inteligentne" rozwiązania, to transport publiczny, zarządzanie miastem oraz usługi dla mieszkańców i turystów – informuje Filip Szatanik, zastępca dyrektora ds. informacji w krakowskim urzędzie miejskim.

W realizacji projektów z udziałem nowoczesnych technologii nierzadko pomagają miastom fundusze unijne.