Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie. Żaden przepis nie wyłącza przedawnienia roszczenia o ustanowienie służebności przesyłu. Mimo braku przepisu, który by wyłączał przedawnienie roszczenia o ustanowienie służebności przesyłu, nie ulega ono przedawnieniu ze względu na swoje właściwości i specyficzny charakter, wyrażający się w ścisłym związku roszczenia ze stanem faktycznym i prawnorzeczowym wypełniającym hipotezę art. 3052 k.c. Roszczenie to istnieje tak długo, jak długo utrzymuje się na gruncie stan pozwalający na żądanie ustanowienia służebności przesyłu, i tak długo istnieje też możliwość dochodzenia tego roszczenia. Dopóki zatem na gruncie trwa stan faktyczny odpowiadający hipotezie art. 3052 k.c., dopóty roszczenie o ustanowienie służebności przesyłu nie może ulec przedawnieniu. Natomiast z chwilą ustania tego stanu faktycznego roszczenie o ustanowienie służebności przesyłu przestaje istnieć, a zatem ocena przedawnienia takiego roszczenia jest bezprzedmiotowa.
Okoliczność, że żaden przepis nie wyłącza przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy o ustanowienie służebności przesyłu, mającego charakter majątkowy, nie wyłącza możliwości uznania, że jest to roszczenie nieulegające przedawnieniu. Wprawdzie zgodnie z art. 117 § 1 k.c. zasadą jest, że roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a wyjątki od tej zasady powinny wynikać z określonego przepisu ustawy, a zatem nie można ich domniemywać czy też przyjmować ich istnienia w drodze analogii, ale w literaturze i orzecznictwie przyjmuje się w zasadzie zgodnie, że wyjątki od zasady przedawnialności roszczeń majątkowych mogą wynikać także z właściwości roszczenia, odbiegającej od innych tego rodzaju roszczeń. Jednolicie zaś przyjmuje się w orzecznictwie i literaturze, że nie ulega przedawnieniu m.in. przewidziane w art. 231 § 1 k.c. roszczenie posiadacza o przeniesienie własności działki zajętej pod budowę na cudzym gruncie (zob. uchwała SN z 18 marca 1968 r., sygn. III CZP 15/68, OSNC 1968, nr 8–9, poz. 138 oraz wyroki z 13 grudnia 2007 r., sygn. I CSK 364/07, PS 2008, nr 7–8, s. 180; z 15 stycznia 2009 r., sygn. I CSK 333/07, Legalis; z 21 czerwca 2011 r., sygn. I CSK 555/10, OSNC–ZD 2012, nr B, poz. 43; z 9 maja 2012 r., sygn. V CSK 236/11, Legalis).
Sąd Najwyższy w uchwale z 18 marca 1968 r. (sygn. III CZP 15/68, OSNCPiUS 1968, nr 8–9, poz. 138) stwierdził, że roszczenie to wygasa z chwilą definitywnej utraty posiadania przez samoistnego posiadacza działki gruntu, na której wzniósł on budynek lub inne urządzenie, i nie ulega przedawnieniu. Nieprzedawnialność roszczenia wywiódł z jego specyfiki i istoty, odbiegającej od innych roszczeń majątkowych, wskazując, że odmienność ta wynika z kilku okoliczności, m.in. ze szczególnych przesłanek faktycznych roszczenia, które ustawodawca określił ściśle w hipotezie art. 231 § 1 k.c. Roszczenie to istnieje tak długo, jak długo trwa stan faktyczny określony w przepisie, a ze zmianą tego stanu wygasa. Ustawodawca określił więc przesłanki powstania i wygaśnięcia roszczenia w sposób autonomiczny, co wyłącza stosowanie do nich ogólnych przepisów o przedawnieniu.
Przyjęcie, że ulega ono przedawnieniu, byłoby nieuzasadnione także z przyczyn funkcjonalnych, gdyż prowadziłoby do stanu, w którym posiadacz pozostawałby w korzystniejszej sytuacji prawnej w początkowej fazie posiadania niż w miarę upływu czasu, chociaż z całokształtu przepisów o posiadaniu wynika, że w miarę upływu czasu zyskuje ono na znaczeniu, gdyż może np. prowadzić do zasiedzenia prawa. Możliwość przedawnienia roszczenia przewidzianego w art. 231 § 1 k.c. prowadziłaby w efekcie do sprzeczności z instytucją zasiedzenia.
Podobne argumenty przytaczane są na uzasadnienie poglądu o nieprzedawnialności roszczenia właściciela nieruchomości o ustanowienie służebności gruntowej w razie przekroczenia granicy przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia (art. 151 zdanie drugie k.c.) oraz roszczenia o ustanowienie służebności drogi koniecznej, przewidzianego w art. 145 i art. 146 k.c., ze wskazaniem również na „stałą odnawialność" tego rodzaju roszczeń, które nie mogą ulec przedawnieniu, gdyż leżący u ich podstaw stan faktyczny ma charakter trwały. Przyjmowane zgodnie stanowisko o nieprzedawnialności roszczenia o ustanowienie drogi koniecznej ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż konstrukcja służebności przesyłu wykazuje znaczne podobieństwo do służebności drogi koniecznej. Przed wejściem w życie ustawy nowelizacyjnej wprowadzającej do kodeksu cywilnego przepisy o służebności przesyłu Sąd Najwyższy wskazywał jako podstawę ustanowienia prawa o takiej treści art. 145 k.c., stosowany w drodze analogii (zob. m.in. uchwała SN z 30 sierpnia 1991 r., sygn. CZP 73/91, OSNCP 1992, nr 4, poz. 53). Przedstawiane argumenty uzasadniające nieprzedawnialność tego roszczenia pozostają w całości aktualne także do roszczenia o ustanowienie służebności przesyłu.
W konsekwencji szczególna cecha roszczenia przewidzianego w art. 3052 § 1 k.c., jaką jest jego ścisły związek ze stanem faktycznym stanowiącym hipotezę tego przepisu, a więc z określoną, trwałą sytuacją faktyczną na nieruchomości, sprawia, że roszczenie to istnieje tak długo, jak długo trwa ta sytuacja, a po jej zmianie wygasa. Nie ulega więc przedawnieniu, gdyż ustawodawca w sposób szczególny ukształtował możliwość jego dochodzenia.
