Kwesta ta ciągle budzi kontrowersje. Analiza orzecznictwa SN pokazuje jednak, że obecnie sąd ten opowiada się raczej za negatywną odpowiedzią na tak postawione pytanie. Przy czym nie od razu tak było. Na przykład w wyroku z 16 maja 1997 r. (I PKN 151/97, OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 235) SN uznał, że treść nawiązanego na podstawie mianowania stosunku pracy urzędnika państwowego może ulegać zmianom w wypadkach określonych ustawą o pracownikach urzędów państwowych, a także zmiany takie mogą następować z inicjatywy pracownika lub pracodawcy albo w wyniku porozumienia stron. Zdaniem SN urzędnik państwowy mianowany nie jest pozbawiony prawa zgłaszania pracodawcy wniosków i propozycji w przedmiocie zmiany treści stosunku pracy, w tym przeniesienia do pracy na inne stanowisko w tym samym urzędzie państwowym (art. 10 ust. 2 tej ustawy), niezależnie od tego, iż takie uprawnienie zastrzeżono w ustawie dla kierownika urzędu.

Jednak już w wyroku z 7 stycznia 2010 r. (II PK 163/09 MoPr 2010 nr 10, str. 538) SN stwierdził, że ustawa o pracownikach urzędów państwowych ma charakter szczególny i autonomiczny. Kwestie związane z nawiązaniem, rozwiązaniem i zmianą stosunku pracy reguluje ona wyczerpująco i tylko w odniesieniu do określonych sytuacji odsyła do regulacji kodeksowej. A zatem stosowanie w tym zakresie przepisów kp na zasadzie art. 5 kp jest wyłączone. Zdaniem SN przepis ten dopuszcza, bowiem stosowanie przepisów kodeksu tylko w sytuacji braku regulacji w danym zakresie, tymczasem ustawa o pracownikach urzędów państwowych reguluje wyczerpująco kwestie związane z nawiązaniem, rozwiązaniem i zmianą stosunku pracy, odsyłając tylko w odniesieniu do określonych sytuacji (ochrona szczególna w zakresie wypowiedzenia i rozwiązania stosunku pracy - art. 16) do regulacji kodeksowej. W pozostałym zakresie należy stosować przepisy ustawy, jako lex specialis. —Małgorzata Jankowska

podstawa prawna: Art. 10 ust. 1 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (tekst jedn. DzU z 2017 r. poz. 2142 ze zm.)