Emil Zola napisał w 1898 r. słynny list otwarty do prezydenta Republiki: „J'accuse!" – „Oskarżam!" w obronie kapitana Dreyfussa. W wielu krajach powinni się pojawić następcy Zoli, którzy wytknęliby rządzącym winy w walce z epidemią. Już teraz można by sporządzić akt oskarżenia przeciw polskiemu rządowi.
Oto najważniejsze jego punkty, z konieczności w bardzo skrótowej postaci.
ZARZUT 1. Brak analizy zasadności podejmowanych działań i ich skutków
Symbolem absurdu stało się zamknięcie lasów w czasie pierwszego lockdownu. Rząd, podejmując decyzje, wydaje się niezdolny do przewidywania dalej niż jeden ruch naprzód. Na przykład wprowadzany dwukrotnie zakaz poruszania się po ulicach młodych ludzi (w ekstremalnej wersji, obowiązującej przez jakiś czas – nawet do 18 lat) spowodował, że osoby w pełni zdolne do samodzielnego funkcjonowania nagle nie były w stanie odciążyć dorosłych, wyprowadzając psa czy robiąc zakupy.
Restauracje trzeba było zamknąć (blisko sześć miesięcy temu), bo – tłumaczono – ludzie zarażali się na weselach, a siłownie – bo mają za niskie sufity. Z powodu braku systemu śledzenia zakażeń (patrz zarzut 3.) rząd faktycznie nie ma jednak pojęcia, które miejsca mają wpływ na transmisję wirusa. Ciosy są więc wymierzane na oślep. To kosztuje miliardy.
W dodatku przy premierze działa jedynie rada medyczna, której członkowie patrzą na sytuację z perspektywy wyłącznie medycznej, choć wielokrotnie apelowano do premiera, by do grona doradców włączył przedsiębiorców, ekonomistów, socjologów, psychologów społecznych itp.
