Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa z 17 kwietnia 2015 r. trzej oskarżeni zostali uniewinnieni od popełnienia zarzucanych im czynów - przestępstw znęcania się nad zwierzętami (art. 35 ust 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt), polegających m.in. na sprzedaży w dniach 23 i 24 grudnia 2010 r. żywych karpi, które nie miały zapewnionych humanitarnych warunków bytowania, a po zakupie ich przez klientów jako żywe były pakowane przez pracowników sklepu do plastikowych toreb bez wody.
Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 20 listopada 2015 r., po rozpoznaniu apelacji oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego Fundacji, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Kasację do Sądu Najwyższego wniósł oskarżyciel posiłkowy subsydiarny, Fundacja „Noga w Łapę. Razem idziemy w świat".
Sąd Najwyższy uznał za zasadny zarzut rażącej obrazy przepisów ustawy o ochronie zwierząt (art. 35 ust 1a w zw. z art. 6 ust. 2) poprzez ich niewłaściwą interpretację, polegającą na uznaniu, że do przestępstwa znęcania nad zwierzętami dochodzi tylko wówczas, jeśli dane zachowanie mieści się w katalogu określonym w art. 6 ust. 2 ustawy oraz, że do stwierdzenia umyślności w odniesieniu do znęcania nad zwierzętami konieczna jest zła wola i cel zadania bólu lub cierpienia zwierzęciu.
SN podkreślił, że katalog określony we wskazanym powyżej przepisie ma charakter otwarty, wskazujący jedynie przykładowe formy znęcania się nad zwierzętami, zaś kluczowa dla oceny zachowania sprawcy pozostaje opisowa definicja znęcania, z której wynika, że przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania im bólu lub cierpień. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 listopada 2009 r. (sygn. akt V KK 187/09) wyraźnie wskazał w jaki sposób należy rozumieć pojęcie znęcania się nad zwierzętami oraz że zamiar bezpośredni w zakresie tego przestępstwa winien być badany w odniesieniu do samej czynności sprawczej, a nie woli zadania cierpień lub bólu zwierzęciu.
