Tak stwierdził Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 15 września 2015 r., III AUa 852/15.
Spór zawisł na skutek odwołania się ubezpieczonego od decyzji ZUS odmawiającej mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.
Sporne między stronami było udowodnienie przez ubezpieczonego ustawowo wymaganego okresu 15 lat stałej i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, DzU 1983, nr 8, poz. 43 z późn. zm.; dalej rozporządzenie Rady Ministrów). ZUS bowiem uwzględnił ubezpieczonemu jedynie 1 rok, 6 miesięcy i 15 dni pracy w warunkach szczególnych, gdyż jedynie za ten okres bezpieczony otrzymał świadectwo pracy w warunkach szczególnych.
Sąd okręgowy dając wiarę dowodom przytoczonym przez ubezpieczonego, w szczególności jego własnym zeznaniom w ramach przesłuchania oraz zeznaniom świadków uznał prace wykonywane przez niego za wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych, a zatem zmienił zaskarżoną decyzję ZUS i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.
ZUS zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego podnosząc zarzuty naruszenia zarówno prawa materialnego (art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz wykaz A dział VIII pkt. 2 i dział XIV pkt. 16 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów), jak i prawa procesowego (art. 233 k.p.c.).
