Aktualizacja: 25.07.2019 17:22 Publikacja: 26.07.2019 17:00
Foto: Fotorzepa, Maciej Zienkiewicz
Trudniejsze, bo zastęp uczestników warszawskiej tragedii, a zarazem żywych świadków, jest coraz mniejszy. W ten sposób Powstanie Warszawskie przesuwa się z konieczności coraz bardziej w stronę mitu. Szczęśliwie ten mit, w przeciwieństwie do innych, nie mniej tragicznych, lecz starszych, jest całkiem nieźle udokumentowany i przebadany naukowo. I ma swoje strażnice, jak Muzeum Powstania, czy liczne tablice pamięci na ulicach Warszawy. Nie spotka go więc los priamowskiej Troi, którą niszczył, dokopując się do głębszych warstw archeologicznych, Heinrich Schliemann.
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach subskrypcji rp.pl
Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.
Żaden szef izraelskiego rządu nie sprawował władzy tak długo. Żaden też nie naraził tak bardzo na szwank wizerunku państwa i nie wystawił go na równie wielkie niebezpieczeństwo.
Nie możemy zapomnieć, że medycy też są hibakusha. Badając kataklizm spowodowany przez bombę atomową, hiroszimscy lekarze zaglądają coraz to głębiej i głębiej w piekielne czeluści, do których sami trafili.
„Nie mam siły być mną” – mówi załamana Wanda, bohaterka serialu „Kiedy ślub?”. Chociaż w założeniu ma on być słodko-gorzkim obrazem milenijnego pokolenia, śmiech jest tu głównie maską skrywającą życiowe dramaty. Dla pokolenia, które tworzyło pierwsze internetowe memy, nic przecież nie może być całkiem na serio.
O.J. Simpson odmienił świat sportu i popkultury, był na szczycie i na dnie. Kochany i nienawidzony, musiał urodzić się, żyć oraz umrzeć w Ameryce.
Pełnoskalowa wojna z Izraelem byłaby gwoździem do trumny konającego Libanu. Kraj pogrążyłby się w kolejnej krwawej wojnie domowej, która cofnęłaby go do epoki kamienia łupanego.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas