Inwestycje w nieruchomości to dobra lokata kapitału. Niestety, gdy transakcji jest wiele, skarbówka może dojść do wniosku, że to profesjonalny obrót. Przekonał się o tym podatnik, który wraz z żoną lokował pieniądze w mieszkaniach i działkach.

Mężczyzna w ciągu siedmiu lat kupił łącznie 20 nieruchomości, z czego sprzedał 17, w tym 13 mieszkań. Jego aktywności na rynku nieruchomości postanowił przyjrzeć się fiskus. Ustalił, że w 2005 r. nabył pięć mieszkań, w 2006 r. – trzy oraz nieruchomość zabudowaną, w 2007 r. – mieszkanie, trzy działki rolne oraz nieruchomość zabudowaną. W kolejnych trzech latach było podobnie.

W 2007 r. łącznie małżonkowie zbyli dziewięć mieszkań, działkę rolną oraz nieruchomość zabudowaną. Transakcje zbycia powtarzały się w kolejnych latach. Fiskus doszedł do przekonania, że takie działania świadczą o prowadzeniu działalności w obrocie nieruchomościami. W jego ocenie czynności związane ze sprzedażą lokali nie miały charakteru sporadycznego, tylko zorganizowany i ciągły, zmierzający do osiągnięcia zysku. Nosiły wszystkie znamiona działalności gospodarczej.

Urzędnicy podkreślali, że na nieruchomościach małżonkowie zarobili ok. 700 tys. zł, co stanowiło główne źródło ich dochodu i utrzymania.

Mężczyzna tłumaczył, że nieruchomości kupował na wynajem. Okazał się on nieopłacalny, więc je sprzedawał.

Te argumenty nie przekonały Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Naczelny Sąd Administracyjny formalnie uwzględnił skargę kasacyjną podatnika. Co do zasady przyznał jednak rację fiskusowi. Zgodził się, że w jego przypadku zostały spełnione przesłanki uznania go za podatnika VAT, a jego aktywności za działalność gospodarczą.

Jak tłumaczył sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, w świetle najnowszego orzecznictwa europejskiego cel nabycia nie jest najistotniejszy do uznania, czy dana aktywność to działalność. Ważny jest stopień tej aktywności, m.in. profesjonalizm, nastawienie na zysk itd. Nie ma zaś znaczenia, że mieszkania były krótko wynajmowane, bo szybko dochodziło do ich sprzedaży. NSA uznał, że w spornej sprawie należy jeszcze rozważyć kwestie prawa do odliczenia VAT. Tylko dlatego cofnął sprawę do WSA. Wyrok jest prawomocny.

sygnatura akt: I FSK 982/14