Relacja z Dauhy
Kopron do strefy wywiadów weszła zrezygnowana. Nie płakała, ale nie wykluczyła, że zrobi to w samotności, gdzieś w autokarze albo hotelowym pokoju. W pierwszej próbie posłała młot w siatkę, w drugiej - na prawie 75 m, co dałoby pewny finał (minimum wynosiło 72 m), gdyby nie wypadła z koła. Trzeciej próby już nie spaliła, ale 70,46 to było za mało, by myśleć o sukcesie. Efekt: 13. miejsce, pierwsze niedające awansu.
- Jest mi bardzo przykro. Tym bardziej, że czuję, iż mogę bić rekordy życiowe i byłabym w stanie powalczyć o medal. Nerwy może były, ale tylko w hotelu, po przyjeździe na stadion byłam już w pełni skoncentrowana. Najbardziej żałuję oczywiście tej drugiej próby. Pierwsza też była bardzo mocna, bo zostawiła niezłą dziurę w słupku. Jestem bardzo zmęczona tym sezonem. Michała (Haratyk, chłopak Kopron - przyp. red.) oglądać nie będę. Chcę wyjechać stąd jak najszybciej, może uda się przebukować bilety na sobotę lub niedzielę. Wolę odpocząć w domu - nie kryła rozczarowania Kopron.
Pod jej nieobecność honoru żeńskiego młota bronić będzie Joanna Fiodorow. Finał zapewniła sobie już pierwszym rzutem na odległość 73,39 m. Zakwalifikowała się z trzecim wynikiem. - W sobotę chciałabym poprawić rekord życiowy (75,63 m - przyp. red.). Na ile to wystarczy, zobaczymy - mówi Fiodorow.
Pierwszy dzień mistrzostw był też udany dla wracającej do wielkiego skakania Kamili Lićwinko. W trzeciej próbie uzyskała wymagane minimum (1,94 m) i w poniedziałek powalczy o medal. - Zawsze mam problem z tymi eliminacjami. Chyba tylko w Londynie poszło mi gładko, ale później finał nie ułożył się po mojej myśli, więc może teraz będzie odwrotnie. Jestem zła na siebie, że te skoki nie wyglądały tak jak powinny. Jeśli będą lepsze technicznie, to stać mnie na to, by uzyskać więcej niż 194 cm - podkreśla Lićwinko, która będzie bronić brązu sprzed dwóch lat.
W sobotnich półfinałach zobaczymy Annę Sabat (800 m) i Patryka Dobka (400 m ppł). Polka w swoim biegu eliminacyjnym była co prawda dopiero piąta, ale rezultat 2.02,43 wystarczył do awansu. - Biegłam cały czas na drugim miejscu, mogłam nawet wygrać, ale na ostatnich 100 metrach straciłam pozycję. Nie wiem, co się stało. Może udzieliła mi się atmosfera, chociaż z drugiej strony podeszłam do tego startu bardzo spokojnie, obawiam się, że nawet za spokojnie. Starałam się nie tracić dystansu, nie szarpać i nie dać wytrącić z równowagi - opowiadała Sabat. - Rozgrzewkę mieliśmy w klimatyzowanej hali, więc nie odczuliśmy zmiany temperatury. Bardziej martwiłabym się o maratończyków, którzy muszą biegać na zewnątrz.
