Panuje powszechne przekonanie, że niedoścignionymi mistrzami toastów są Gruzini. Wprawdzie „Encyklopedia powszechna" Larousse'a podaje, że toast jest krótką przemową na przyjęciu, zapraszającą do wypicia za czyjeś zdrowie czy powodzenie, ale w wersji gruzińskiej przemowa ta jest długa. To może sprawiać pewien kłopot ewentualnym naśladowcom. Poza tym bezkrytyczne naśladownictwo nie przyniesie spodziewanych efektów, taki skopiowany toast będzie brzmiał fałszywie, niezdarnie w naszych, czyli innych od gruzińskich, realiach. Dlatego lepiej, aby był to toast jedynie a la gruziński, na przykład taki:
„Pewien padyszach z nadejściem nocy klaskał, na ten znak do komnaty wpadał dyżurny eunuch. »Czarnobrewą!« – dysponował władca; eunuch pędził do haremu i przynosił ją w podskokach. Po jakimś czasie padyszach ponownie klaskał: »Złotowłosą!« – ordynował, a sługa biegiem jedną odnosił, a drugą przynosił; potem modrooką, potem różanolicą... Za którymś razem eunuch nie ...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
